ในตำราโบราณท่านสั่งสอน
จักเขียนกลอนกาพย์โคลงฉันท์หมั่นศึกษา
พึงรู้จักศัพทะ สาระวิชา
ต้องรู้พากย์ภาษาและพินทุ
ฐาน ปฐม ทุติย ตฤติย จตุรบท
ข้อกำหนด นฤคหิต ครุ ลหุ
คำเก่าให้น้อมนำมาทำนุ
แต่ห้ามลอกมาบรรจุว่ากลอนตน
“พึงรู้ อิตถีลึงค์ ปุงลึงค์ นปุงลึงค์”
มิทะลึ่งหรอกหนาอย่าสับสน
มีความหมายมิใช่จะสัปดน
เหตุและผลมากมายอยู่หลายนัย
คำเหล่านั้นท่านหมายให้รู้จัก
ถือเป็นหลักนำเสนอควรสิ่งไหน
เหมาะแก่กาล คน เหตุ เพศและวัย
รู้สิ่งใดให้ลึกซึ้งงานจึงดี
ธนุ เสนสิงห์
:a013:
