กาฝากมนุษย์

กาฝากมนุษย์

๐ พรประเสริฐ เลิศล้ำ นำสถิต
บุญสัมฤทธิ์ ดลพา มามนุษย์
รวมเลือดเนื้อ เชื้อเกิด กำเนิดผุด
เป็นตัวบุตร ตัวธิดา สมญาครอง ฯ

๐ ต่างวรรณะ ยศถา ประดาสิน
ต่างที่ถิ่น อุปโลกน์ ในโลกผอง
ต่างกิเลส เหตุขับ เข้าจับจอง
ต่างพวกพ้อง เผ่าพงศ์ ดำรงกาย ฯ

๐ แบ่งความคิด ผิดแผก จำแนกต่าง
แบ่งแนวทาง ถางถาก อันมากหลาย
แบ่งชนชั้น ขั้นข้า บรรดานาย
แบ่งหินทราย ผืนฟ้า สุธาธาร ฯ

๐ เหตุใดเล่า จึงนิยาม นามประเสริฐ
ว่าเลอเลิศ ล้ำสัตว์ เดรัจฉาน
ด้วยเหตุมี ปรีชา ปัญญาชาญ
หรือเก่งการ เจนจัด กว่าสัตว์ใด ฯ

๐ อันประเสริฐ เลิศขาน ด้วยการรู้
กตัญญู กอบเกื้อ เหล่าเชื้อไข
ค่านมข้าว ก้าวเดิน จำเริญวัย
เกินเวไนย ไตร่ตรึก สำนึกคุณ

๐ อีกประเสริฐ เลิศหรือ คือสติ
รู้ดำริ มวลเหตุ กิเลสหนุน
รู้การให้ เมตตา รู้การุณ
รู้บาปบุญ ยับยั้ง รู้ชั่งใจ

๐ รู้ผองกรรม นำล่วง สู่บ่วงหลง
รู้ดำรง ศีลวัตร จำรัสไข
รู้ละกาม ข้ามโศก พิโมกข์ใน
รู้น้อมใฝ่ ไกพัล ชั้นนิพพาน ฯ

๐ คุณสมบัติ สัตว์มนุษย์ สุดประเสริฐ
จึงเลอเลิศ ล้ำใคร ในสงสาร
แม้นเทวัญ นิรชร อมรพิมาน
ยังต้องการ เวียนผุด มนุษย์ชน ฯ

๐..อนิจจัง สิ่งใด ใช่เที่ยงแท้
ประเสริฐแน่ ฝ่ายเดียว อย่าเทียวค้น
เปรียบผ้าขาว พราวภา ทั้งสากล
ยังมัวหม่น ฝุ่นฝัง พลั้งละออง ฯ

๐ มีสัตว์หนึ่ง พึงหมาย คล้ายมนุษย์
กำเนิดผุด ครรภ์เหล่า เช่นเผ่าผอง
เป็นกาฝาก รากเหนียว คอยเกี่ยวจอง
คอยเทียวท่อง แฝงอยู่ กับผู้คน ฯ

๐..ฝากพวกหนึ่ง ชอบยา สุราติด
วิปริต ผลาญสิ้น ทรัพย์สินขน
ฤทธิพี้ยา คลั่งฆ่า ชีวาชน
ครอบครัวตน อภิฆาต จนขาดใจ ฯ

๐..ฝากพวกหนึ่ง ปากหิว ทั่วชิวหา
ลุโลภา สามานต์ เกินขานไข
แม้นพี่น้อง คล้องเดิน จำเริญวัย
ประโยชน์ใหญ่ เข่นฆ่า มิรามือ

๐ ผืนดินย่ำ นำสุข ให้ซุกหัว
คุ้ยถางทั่ว โกยกอบ เข้าหอบถือ
ทรัพย์เมืองบ้าน ผลาญอุ้ม รุกรุมฮือ
คอยแย่งยื้อ ยกโขยง ยึดโกงกิน

๐ ลูกหลานตน ยุเย้า มอมเมาฆ่า
เพียงเงินตรา สนองเหตุ กิเลสลิ้น
สะเทือนแดน แผ่นฟ้า ทั่วธานินทร์
สกลสิ้น ผลาญเกลี้ยง เสบียงมูลฯ

๐…คือวิสัย ในบรรดา พวกกาฝาก
กระหายอยาก เกาะกิน จนสิ้นสูญ
แม้นไม้ร่ม ห่มเอื้อ คอยเกื้อกูล
กลับเพิ่มพูน รากเซาะ กระเทาะแทง

๐ เนรคุณ บุพกา ผู้พาเกิด
ถิ่นกำเนิด ฟ้าฝัน ตะวันแสง
ลืมขนม นมคาว คุณข้าวแดง
ลืมแสวง ธรรมพิสุทธิ์ มนุษย์ชน ฯ

๐..แม้นหมูหมา กาไก่ ให้ข้าวขุน
ยังรู้คุณ บุญเลี้ยง เสบียงขน
ยังตอบแทน เนื้อหนัง ประทังคน
กาฝากค้น กินถ่าย ฤาหมายแทน ฯ

๐ สัตว์ประเสริฐ เลิศหมาย ก่อนตายจาก
ย่อมเหลือฝาก คุณค่า คณาแสน
ละร่างตน คนชู สิ้นดูแคลน
ประนมแหงน แซ่ซ้อง ในผองชน

๐ ต่างจากอัน บรรดา หมู่กาฝาก
ทิ้งเพียงซาก อันปรัก ตวงตักขน
อัปยศ อดสู ภูวดล
ทิ้งร่างตน เหม็นตื้น เปื้อนผืนดิน ฯ

๐…กาฝากไร้ ใดหมาย กายมนุษย์
ไร้คำขุด ควรค้น ยลถวิล
ลุละโลบ แวะวน เพียงมลทิน
หมดหมายสิ้น โสภา ราคาเชย ฯะ

หมี่กรอบ นายสี่

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กาฝากมนุษย์ (อ่าน 6793 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้