เริ่มมานะมานีมีความรู้
แค่ปลาทูปูก้างปลายหางอึ่ง
ก้มเงยสีสะล้อเคล้าซอซึง
กินมื้อหนึ่งคั่วผำยำดอกแค
บนตะวันจันทร์ดาวฟ้าพราวพร่าง
มองลุ่มล่างทรายดินหินผาแผ่
แนวแมกไม้ไร่นาสุดตาแล
ร้องแงแงข้างเถียงเสียงลูกงัว
เพียงพยอมดอมดมชื่นชมกลิ่น
ลมโรยรินเก็จตะหวาคราขมัว
เปลวควันไฟไล่เหลือบริ้นไรกลัว
ฝนตกทั่วร้อนเย็นเหม็นขี้ควาย
ค่ำนอนทับหลับตื่นลุกขึ้นเช้า
วันแล้ววันเล่าผ่านไปไร้จุดหมาย
มีอดอิ่มยิ้มทุกข์สุขสบาย
ที่ซุกกายเช่นกบในกะลา
มีโอกาสเมื่อแก่สู่โลกกว้าง
ท่องหนทางโสภีกระดี๋กระด๋า
เหมือนเด็กได้ขนมอมเฮฮา
หยิบซ้ายขวายกแยงแต่งเป็นกลอน
ก็ยังงงงึมงำลูบคลำอยู่
มือตาหูเมามั่วตัวอักษร
ขอสุขสันต์บั้นปลายหลังกายนอน
กลางไฟฟอนกองกูณฑ์ปนมูลดิน
ไม่เคยคิดหรืออยากโด่งดังครับ
:045:
รพีกาญจน์
