จบสิ้น..เสียที
ห้วงแห่งกาลผันผ่านไม่นานนัก
เปลี่ยนรังรักเป็นรังร้างห่างถวิล
ลืมสัญญาว่าเรา เฝ้ายลยิน
เป็นอาจิณกลิ่นรักสลักวาง
กาลผ่านพ้นคนผ่านไปไม่แยแส
ไม่เหลียวแลบ้านเลยเคยเคียงข้าง
ทิ้งรวงรังรักเราเหงาเป็นลาง
บอกเหตุห่างเพราะเราคงเก่าไป
อยู่บ้านน้อยคอยเก้อชะเง้อเหงา
ทำจิตเบาลอยล่องท่องแดนไหน
เจอกวีศรีสยามนามวิไล
หอบหัวใจไปพบประจบกลอน
เถอะ ปล่อยไปถอดใจวางห่างกันบ้าง
ถึงอ้างว้างบางคราจิตพาหลอน
ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงทวงอาวรณ์
เมื่ออยากจรรอนลา..อย่ากลับคืน
สะอื้นบ้างบางคราน้ำตาไหล
จิตหวั่นไหวมีหน่อยค่อยค่อยฝืน
อีกไม่นานกาลผ่านพ้นทนกล้ำกลืน
จิตคงฟื้นตื่นจากฝันวันของเรา
รินดาวดี
