๏ คราวตะวัน..พลันยอแสง..สีแดงคล้อย
ที่ทะยอย..ถดถอยเคลื่อน..ลับเถื่อนผา
จะถึงกา-..ล กำหนด..กฏเวลา
จับผองเจ้า..ดาริกา..มาโคจร

๏ จันทร์ราตรี..ลอยรี่เรื่อ..เหนือทิวไม้
มาสาดส่อง..แสงสวยใส..ให้สลอน
โน่นหิ่งห้อย..คอยน้ำค้าง..ข้างคบคอน
หมู่แมลง..แปลงปีกอ่อน..ออกฟ้อนรำ

๏ ในคืนคาบ..สาบผสม..สายลมพร่าง
ข้าฯก้าวย่าง..หว่างทำนบ..กระทบน้ำ-
กระเพื่อมพลิ้ว..เป็นริ้วพราว..ราวระบำ
ในเนื่อมนำ..แนวระนาบ..ทาบสายตา

๏ ข้าฯเหยียบยืน..อย่างเย็นเยียบ..และเงียบกริบ
มองแสงดาว..ราวกระซิบ..กระซาบฟ้า
พลันพบเห็น..เด่นดาวหาง..พรางนภา
ก็ลื่นไหล..ในจินตา..จับอารมณ์...............

๏ ว่า.."ดาวเอ๋ย..เอ๊ย!.ดาวหาง..เส้นทางไหน
มาพานพบ..เพียงผ่านไป..ในเหมาะสม
เพื่อทวงถาม..ถึงความหมาย..ท้ายสายลม
ฤๅ ตกหล่ม..ในหลุมล้อม..อ้อมอกเดือน"

๏ ด้วยท่าทาง..เจ้าย่างย้าย..คล้ายวิโยค
กำสรวลโศก..แลเศร้าศัลย์..นั้นเสมือน
ดั่งรอยรด..ทุกหยดหยาด..น้ำตาเยือน
บนรอยตรม..แสนขมเฝื่อน..ของเดือนดาว

๏ โอ้!..ดาวหาง..วางท่วงท่า..ฟ้าฉะนี้
ฤๅ หวาดไหว..ในวิถี..ที่เหน็บหนาว
จึงเวียนว่าย..ไว้ปรากฏ..จรดฟ้าพราว
เจ้าซ่อนซุก..ทุกเรื่องราว..ณ ดาวใด

๏ หากยังคง..ธำรงมั่น..ในสัญญา
เจ้าได้มอบ..ต่อขอบฟ้า..คราสวยใส
จะเยี่ยมย้อน..กลับมาเยือน..หลังเลือนไกล
แม้ห้วงกาล..จะผ่านไป..ใคร่กลับมา..๚

              ......และ......

๏ คืนข้าฯร่ำ..ค่ำข้าฯร่าย..คล้ายข้าฯร้าง
ปวาร-..ณา.ดาวหาง..หว่างใจข้าฯ
ไว้มุ่งมาด..วาดมุ่งหวัง..ดั่งจินตา
เมื่อถึงครา..ข้าฯเปิดฝัน..จันทร์ข้างแรม..๚ะ๛