นิทานธรรม...
....พังพอนกับงู..
..............
ครอบครัวหนึ่งซึ่งเอ็นดูและรักใคร่
เลี้ยงพังพอนด้วยใจกลับไหวหวั่น
เอ่ยวาจาว่ากล่าวสารพัน
หากวันใดกัดลูกฉันจะไม่เลี้ยง
....
เสียงเจ้านายจำนรรค์อัดอั้นจิต
ไม่เคยคิดอาฆาตบังอาจเถียง
แค่มีอยู่มีกินก็พอเพียง
ฟังสำเนียงเศร้าสร้อยหงอยรำพัน
....
เฝ้าลูกเราเอาไว้ใส่แปลหลับ
จะรีบกลับก่อนลูกตื่น..ยืนเสกสรรค์
จำให้ดีอย่าเข้าใกล้เขาแล้วกัน
นอนหน้าหัน กั้นประตู..ดูระวัง
......
เห็นงูเลี้ยวเข้าบ้านผ่านตรงหน้า
กระโดดกัดถลาอย่างบ้าคลั่ง
ร่างแน่นิ่งนอนตายกายน่าชัง
ฝืนสังขารไปนั่ง...รอเจ้านาย
.....
พังพอนเอ๋ยเฉยชาพาดวงดับ
ชะตาอับหรือไรน่าใจหาย
หารับรู้ว่าตัวนั้นใกล้ตาย
จวบวาระสุดท้ายย่างกรายพา
......
เห็นพังพอนนอนเศร้าเคล้าคราบเลือด
แสนดาลเดือดคิดไปไกลหนักหนา
จับไม้ตีกระหน่ำซ้ำไปมา
มิเวทนาถามความตามใจตัว
.....
หันไปเห็นลูกน้อยนอนหลับใหล
หวนเอะใจเจอะงู..รู้ดี-ชั่ว
จิตสว่างพังพอนนอนมัวซัว
ไร้เงาหัวนัวเนาจึงเข้าใจ
....
หันไปอุ้มพังพอนนอนแน่นิ่ง
มันซื่อสัตย์เสียจริงยิ่งหมองไหม้
เราขอโทษภาพที่เห็นเช่นชี้ไป
ขออภัยเจ้านักที่รักเรา
...
ร่างพังพอนนอนดิ้นสิ้นชีวิต
ไม่เคยคิดทรยศใคร...ใจแสนเศร้า
อย่ามองภาพที่เห็น...เช่นบางเบา
สิ่งโง่เง่า..เขลาขลาดอาจติดตาม..
.....
:a020:
