" หย่อนอารมณ์จอมปลอมให้จมหายไปกับสายธารา "
หย่อนอารมณ์อันแสนหนักอึ้ง
บวกกับความเคียดขึ้งลงมหาสมุทร
ทิ้งจมจุ่มจ่อมภวังค์ที่พังทรุด
เหมือนเด็ดกุดคล้ายตัดบัวอย่าเหลือใย
ปล่อยความเดียวดายวางวายอยู่ตรงนี้
มันก็ดีแสนดีกว่าที่เป็นเช่นไฉน
ค่อย ๆ เคลื่อน ค่อย ๆ พรากฉากแกว่งไกว
พัดผลักไสเส้น "อโลน " โยนอารมณ์
คงไม่มีเส้นบอกว่าอนาคต
มิปรากฏเยือนสายตาใบหน้าผม
ความเที่ยงเเท้ไม่เเน่นอนค่อนระทม
ขอเพียงอิ่มเกษมสมกับยุคปัจจุบัน
จ้องดูเข็มนาฬิกาเล็มนาที
หมุนเดินอย่างเร็วรี่มิมีกระสัน
แม้กระทั่งคำหวานเลี่ยนซ่านจำนรรจ์
เหมือนกับคอยซับน้ำมันความจอมปลอม
" อักษราวุธ "
