ดั่งภูเขาเถ้าถ่านดานระเบิด
ประทุเปิดปล่องเปลวเหลวพุ่งพ่น
ฝุ่นควันฟุ้งครอบคุมลุ่มสกนธ์
ธารไหลล้นเอิบอาบร้อนฉาบดิน
ดั่งสายน้ำฉ่ำเย็นเป็นระลอก
คลื่นกระฉอกเริ่มแรงแทกแก่งหิน
ทะเลบ้าพายุโหมโจมธานิน
ท่วมพังภินท์บ้านแตกแหลกกระจาย
ดั่งสายลมพรมพัดสะบัดโบก
กระหน่ำโยกโคกคลอนฉุดถอนส่าย
สาดถั่งโถมโจมจู่มิรู้คลาย
กระจัดกระจายโคลงโค่นโอนเอนองค์
ดั่งถิ่นเถื่อนเลื่อนลั่นสนั่นไหว
ภูผาใหญ่กระเด็นเป็นผุยผง
แผ่นดินล่มจมหายสลายลง
สูญวานวงศ์สินทรัพย์นับบรรลัย
ดั่งกงกรรมธรรมชาติอาจวิบัติ
สุดส่ำสัตว์ยืนต้านหยัดทานได้
ขาดสี่สมดุลย์ดินน้ำลมไฟ
แปรเปลี่ยนไปสับสนปนฤดู
สิ่งแวดล้อมห้อมหัวล้วนชั่วร้าย
ยากหยุดหมายคืนได้ยิ่งไกลกู่
เตรียมตัวพร้อมน้อมรับโลกดับดู
เพราะมวลหมู่ต้นเหตุ เศษมนุษย์!
รพีกาญจน์
