ในวันที่ฟ้ามัวหม่น
ผู้หญิงหนึ่งคนยืนท้าลมหนาว
กอดกระชับหัวใจที่รวดร้าว
มองฟ้าสีเทาที่วันนี้เหมือนสีของหัวใจ

ร้างไร้แล้วซึ่งรอยไออุ่น
ความเคยคุ้นไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหน
แห้งผากเหมือนอากาศที่ทาบกาย
โปรดเถิดใจอย่าสั่นไหวกับอะไรอย่างง่ายดายอีกเลย !!

           
          มุกดาริน

   

 
 
 
 

หายหน้านานไปนิดนึง
มุกดารินกลับมาถึงอึ้งมีคนผลักไส
ผลักปู่กอกดไปไกลไกล
แม่หญิงเครือฟ้าหน้าใสทำได้ลง

ส่วนกอหญ้าน้องสาวน้อยน้อย
น่ารักจุ๊บจุ๊บเอาเสื้อสอยมาห่มทรง
พี่มุกหนาวมากเพราะลมโขงพัดสะบัดบง
ขออ้อมกอดอุ่นๆอีกสักหน่อยก็คงจะดี ... ^^