มือขยับจับจอบหอบอกสั่น
สะดุ้งขวัญเขย่าเข่าปลกเปลี้ย
แผ้วถางพงดงดอนร้อนอ่อนเพลีย
ร่างกายเสียเหงื่อไคลตาไพล่มัว
รวมร้อยวันพันคืนหมื่นมื้อจบ
มิเคยพบโฉมสะอางแม่นางอั้ว
นึกว่าเผื่อเสือสางแสร้งพรางตัว
ใจเต้นรัวกลัวเผลอเจอจับกิน
ยืนตะลึงหนึ่งนานยิ้มขานคะ
ขอพบปะ รพีฯ ที่ถวิล
หนูนี้คือชื่อน้อง ละอองดิน
คนฐานถิ่นปฐมเมืองส้มโอ
ทำธุระปะปังฝั่งแม่สาย
กลับเชียงรายลำปางทางผ่านโผล่
แวะเยี่ยมเยือนเพื่อนกานท์หนานนะโม
ชะลอมโตของฝากมอบมากมาย
ซึ้งน้ำใจไมตรีที่หยิบยื่น
แสนสดชื่นอบอุ่นขอบคุณหลาย
จะเคียงคลอต่อกลอนเพื่อผ่อนคลาย
มิกลับกลายเก็บกดปลดประวิง
นับคุณงามความดีที่สรรสร้าง
ยกเป็นนางสยมบรมหญิง
พี่โสดเปลี่ยวเดียวดายกายใจจริง
เธอขึ้นหิ้งขื่อแปเป็นแม่พระ..แล้ว
รพีกาญจน์
