..
๑.บทกานท์กลอนอักษรฉันลาวัณย์ไหม
ประพันธ์ไปก็โศกศัลย์ลาวัณย์หด
กวินท์กานท์สานฝันที่รันทด
ทุกคำพจน์โศกาเกินกว่าใคร
.
๒.กลบทมธุรสเอ่ยพจน์หวาน
ก็เศร้าปานดาวห่างจันทร์จึงหวั่นไหว
อยากต่อกลอนอักษรศิลป์ก็สิ้นใจ
เนื่องเพราะไร้ความคิดเห็นอยู่เป็นนิจ
.
๓.นักกลอนเยาว์เศร้าโศกในโลกเหงา
จึงโศกเศร้าด้วยศศิถูกลิขิต
ให้เดือนหมองต้องห่างดาวไม่พราวฤทธิ์
จึงไร้สิทธิ์จะเฉิดฉายด้วยกายเยาว์
.
๔.เขาเก่งนักอักษรเรื่องกลอนพจน์
ฉันรันทดกว่าใครหทัยเศร้า
ยังด้อยนักเรื่องอักษรบทกลอนเรา
แล้วใครเล่าจะต่อกลอนอักษรกัน
..
-๐ภู่โยนก๐-

ฉันก็เป็นเช่นกวินท์นักศิลป์หนึ่ง
ยังไม่ซึ้งทั้งกลอนทุกข์กลอนสุขขี
ต้องเรียนรู้อยู่มากวันถึงพันปี
บทกวีก็ไร้ค่าภาษากลอน

#ขอบคุณที่มาต่อกลอนครับ