ความเย็นเยียบเฉียบใส่ไขสันหลัง
เสื้อผ้ายั้งพออยู่สู้ความหนาว
ฝ่าหิมะประปรายโปรยพรายพราว
คลุมจนขาวโพลนลามไปตามทาง

เป้บนหลังดั่งอุ้มด้วยชุ่มน้ำ
ต้องเดินย่ำย่องไปมหา'ลัยห่าง
จักรยานพาลเสียละเหี่ยยาง
ที่โล้นบางแบนแฟบทำแสบทรวง

ความแปลกหน้าตาฟ้องมองสีผม
ยิ่งแสนขมทีท่าที่มาหน่วง
คนพื้นที่ลี้ห่างต่างทั้งปวง
จากผลพวงพูดจาด้วยสากล

ชาตินิยมปมเจตประเทศไหน
น้อยเกินไปพูดกลางอ้างเหตุผล
หยิ่งเพราะศักดิ์รักในสายเลือดตน
มีบางคนเท่านั้นที่ผันพลอย

เพียงบทเรียนเขียนอ่านที่ผ่านตา
จะเป็นสากลตลอดเลิกบอดหงอย
ความอินเตอร์เกร่อหลากมากเหมือนคอย
คนกลุ่มน้อยฟันฝ่าศึกษาเอา

เรียนก็ยากจากมาปัญหาใหญ่
คนชิดใกล้ไร้เลือนเพื่อนยามเหงา
กัดฟันทนบ่นด่าพาทุเลา
เลิกนั่งเศร้าคิดถึงซึ่งบ้านเดิม

ผจญภัยวัยหนุ่มที่รุ่มร้อน
เป็นสิ่งสอนชีวิตลิขิตเริ่ม
ต้องลำบากตรากตรำถูกซ้ำเติม
คล้ายดังเพิ่มสีแสงแห่งชีวี

1p