พานิชมิตรภาพ..ในอดีต
.......
ผมสลวยสวยใส..วัยสิบสี่
ยืนลุกลี้ลุกลนจนเศร้าสร้อย
ผิวผุดผ่องยองใยไร้ริ้วรอย
ยืนตาปรอยน้อยใจในไมตรี
..
พานิชมิตรภาพ..คาบหนึ่งนั้น
ไม่เคยคิดเคยฝัน..มาเรียนนี่
สอบเข้าอื่น..ไม่ติด..ค่ะปีนี้
โรงเรียนดีพ่อย้ำ...คำสั่งมา
....
เรียนการขายลูกเอ๋ย..ท่านเอ่ยไว้
เรียนทำไม....ศิลปะไม่เข้าท่า
เรียนจบไป..ไร้เกรดเสียเวลา
เรียนพานิชดีกว่า..น้ำตาริน
..
หนูรักศิลปะ..นะพ่อค่ะ
ก็เลิกซะ..สิลูกลืมให้สิ้น
พ่อไม่รู้หรอกว่า..ฟ้าโสภิณ
เมื่อลูกได้สูดกลิ่น..รูป-บทกลอน
...
ทั้งวาดภาพเขียนกวี..นี่ชีวิต
พรหมลิขิตขีดเส้น..เน้นย้อนศร
นั่งมองฟ้าน้ำตาไหลใจรอนรอน
เฝ้าขอพร..นอนฝันทุกวันคืน
..
เด็กหญิงกฤตติกา..ยืนตาเศร้า
ไร้เพื่อนเก่า..เหงาใจหน้าไม่ชื่น
โรงอาหารยามนี้..ไร้ที่ยืน
เด็กใหม่หัวใจขื่น..ฝืนฝืนยิ้ม
