เขาเสมือนไม้ใหญ่มากมายค่า
เราต้นหญ้าต่ำนักชักไหวหวั่น
เขาเฉกเช่นสักลายเขาหมายกัน
เราต่างชั้นวิถี โถชีวิต
เขาสูงจังดั่งสวรรค์เรามันเหว
เราแหลกเหลวครานึกรู้สึกผิด
เทียบมิได้แน่แท้แม้สักนิด
พรหมลิขิตให้พบแล้วจบลง
บาปหรือบุญหนุนนำหรือกรรมแน่
ให้ดวงแดดุจปักรักลุ่มหลง
แต่สุดท้ายขังใจจำใส่กรง
กลับสู่พงศ์พันธุ์หญ้าค่ามิควร
จำต้องพรากจากลาหนีหน้าก่อน
มิอาจย้อนเคียงใกล้ให้กำสรวล
ขอลาร้างห่างหายใฝ่ทบทวน
มิขอหวนใกล้ชิด...ฉันผิดเอง.!?
หญิง
