นึกเกลียดตน

นึกเกลียดตน

เมื่อมองดูหมู่เขาลำเนาไม้
เหมือนหนึ่งได้สู่ห้วงสรวงสวรรค์
ชมสมบัติทิพย์มนต์เพลงคนธรรพ์
หฤหรรษ์ห่างโศกพ้นโรคภัย

นิจนึกพฤกษาอันดาดาษ
ธรรมชาติชูจิตพิสมัย
มิต้องตรองกังวลค้นวิจัย
ปล่อยหทัยโลมศิลป์สิ้นมายา

ศิลป์เพื่อศิลป์สิ้นทรามงามวิจิตร
ยิ่งเพ่งพิศเพลินใจไร้ปัญหา
ธรรมชาติสร้างสรรค์เป็นขวัญตา
โน้มวิญญาลงซบสงบเย็น

หากมีถ้ำอำไพน้ำไหลผ่าน
จะหนีบ้านมิให้ผู้ใดเห็น
อาศัยธรรมลี้ลับดับลำเค็ญ
ถือบำเพ็ญสันโดษเพียงโสดเดียว

ปลูกเผือกมันไม้ผลริมชลนั่น
ข้าวปลามันหมูไก่ไม่แลเหลียว
เพียรล้างรสอดีตให้ซีดเซียว
ไม่ข้องเกี่ยวปลักตมสังคมคน

เหม่อมองดูหมู่เขาลำเนาไม้
เพลิดเพลินใจห่างลับความสับสน
มองสังคมเฟื่องฟูของหมู่ชน
นึกเกลียดตนที่ฝังปลักสังคม

@ เต็ม อภินันท์
๗ สิงหาคม ๒๕๕๘/๑๒.๓๖ น.
* ขอบคุณกูเกิลผู้เอื้อเฟื้อภาพประกอบ *

	ผู้เขียน	หัวข้อ: นึกเกลียดตน (อ่าน 3103 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้