สองมือเกร็ง กำจอบ ใจหอบถี่
ถือเอสี่ ไวแน่น แผ่นจดหมาย
บรรทัดบนคนดี ถึงพี่ชาย
คำลงท้าย จำพราก จากสีลา
แม่นหยดย้ำ น้ำตา หลั่งบ่าไหล
ปนเหงื่อไคล หลุดร่วง ย้อยดวงหน้า
เห็นฟ้าแลบ ฟ้าร้อง สองหูชา
เสียงฟ้าผ่า อย่างไร ไม่ได้ยิน
อ่านทบทวน ซ้ำซ้ำ สามสี่ครั้ง
ข้อความดัง แรกเริ่ม เหมือนเดิมสิ้น
พ้อลำบาก ยากจน ทนทำกิน
อยู่ติดดิน เยื้องย่าง หมดทางรวย
ให้อิจฉา เสียจริง หญิงข้างบ้าน
เริงปอยงาน แต่งหน้า ทาเล็บสวย
ขนตาพริ้ว คิ้วโก่ง เกล้าผมมวย
เสื้อคอย้วย เกิบบาง กางเกงมัน
พกเงินพับ นับมือ ซื้อก๋วยเตี๋ยว
กรอบแกรบเคี้ยว งึมงำ ดูดน้ำปั่น
ควบซ้อนแฟน แอ่นท้าย ไปด้วยกัน
สุดอัดอั้น แล้วหนอ ขอลาที...
ไร้คำตอบ จอบสับ ลงกับพื้น
ไห้สะอื้น ยาวยัง ดังถี่ถี่
รักมาล่ม จมหาย ช่วงปลายปี
ละหนาวนี้ นอนหนุน อุ่นกอดใคร?
รพีกาญจน์
