รู้รัก

** รู้รัก **

๐..เมื่อความรักรัดรุมจนลุ่มหลง
เฝ้าพะวงเวียนวาดปรารถนา
ดั่งเถลิงเริงถิ่นองค์อินทรา
อกอุราร่ำร้องพร้องพิไร ฯ
...
๐..สุขสดับขับเคลื่อนสู่เงื่อนบ่วง
กิเลสล่วงแฝงจิตพิสมัย
สวาทพาพลั้งเผลอละเมอใจ
ปองฤทัยโลมลิ้นเพียงกลิ่นกาม

กุมอัตตาพาโลเป็นโมหะ
ถือมานะแหนหวงคอยทวงถาม
ความร้อนเร่าเฝ้าแฝงจำแลงตาม
กลรูปนามยั่วหยอกจนพอกพูน

ครั้นลืมเลือนเตือนจิตเผื่อผิดหวัง
คราวพลาดพลั้งรักหายมลายสูญ
ดั่งเพลิงถ่านผลาญพร่าอกอาดูร
สิ้นเกื้อกูลรสสวาทอันหยาดพราย

พิษรักยอกซอกทรวงสู่ห้วงลึก
อกสะอึกซึมเซาอยู่เช้าสาย
สละข่มขมอ่อนบ่คลอนคลาย
คงกอดก่ายกุมเกี่ยวแต่เทียวตรม

บ้างสละชีพนิราบูชารัก
บ้างฟูมฟักเหนี่ยวเหน็บมาเจ็บขม
บ้างใบ้บ้าง่วนเหงาอยู่เจ่าจม
บ้างขู่ข่ม เคืองฆ่า จึ่งสาใจ ฯ

๐….เป็นคำกลอนสอนผู้เรียนรู้รัก
ครั้นประจักษ์รักลงอย่าหลงใหล
ยามเพลี่ยงพลาดวาดหวังครั้งคราวใด
พึงฝักใฝ่ปลงจิตอนิจจัง

อันโมหะมอมเมาเผามนุษย์
ฤาสิ้นสุด ปั้นปลุกแห่งทุกขัง
สุขทุกข์เปลี่ยนเวียนมีฤๅจีรัง
จักเหนี่ยวรั้งยั้งยุดคงสุดใจ

บุพกรรมยังคงดำรงฤทธิ์
ทุกข์ประสิทธิประสาทผลาญคงขานไข
มีประสบพบจากมีพรากไป
หาหนึ่งใดพ้นล่วงจากบ่วงกรรม ๚ะ

มือสี่ กวีบอ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: รู้รัก (อ่าน 6255 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้