ผู้มาเยือน

ผู้มาเยือน
๑.บาดแผลจากกระสุนปืนแฉลบ
ยังปวดแปลบเจ็บแสนทั้งแขนซ้าย
หน้าซีดเผือดดวงตาก็พร่าลาย
ยังกอดเป้สีทรายไว้กับตัว
เอนร่างบนแท็กซี่คันสีเขียว
หนีจากเสี้ยววังวนแห่งคนชั่ว
คนไร้บ้านไร้กรอบไร้ครอบครัว
จะหวาดกลัวความตายทำไมกัน
แล่นไปเถิด..แล่นไปเถิดแท็กซี่
อาจจะมีสักย่านต้องการฉัน
ขอพักหลับเอาแรงก่อนแสงวัน
ให้คืนอันยาวนานได้ผ่านพ้น..

๒.เพลงจากนกนางนวลรัญจวนเศร้า
อวนผืนเก่าไหวลมใต้ร่มสน
เสียงคำรามครืนครืนของเครื่องยนต์
พาเรือด้นดั้นข้ามน้ำทะเล
กระท่อมไม้ยกพื้นกันคลื่นสาด
หลังคาลาดจั่วไม้เป็นมุมเพล่
แม่เฒ่าวัยดึกดื่นคนพื้นเพ
มองตังเกกำลังจากฝั่งไป
รอยยิ้มหญิงชราดูล้าโศก
ตาชื้นโชกฉ่ำนอง..เธอร้องไห้
คิดถึงผู้จากเหย้าแต่เยาว์วัย
ลูกผู้ไม่กลับบ้านมานานแล้ว

๓.มนตรีสะดุ้งตื่นเหงื่อชื้นอาบ
ฝันเห็นภาพแม่ทีไรยิ่งใจแป้ว
ลืมตารับแดดเช้าอันวาวแวว
มองทิวแถวอาคารและร้านค้า
อพาร์ทเม้นท์เก่ามากอยู่ฟากซ้าย
ตึกใหม่รายเรียงตั้งอยู่ฝั่งขวา
มีผู้คนหลากหลายจนลายตา
ต่างเสาะหาสิ่งใดในวัยวาร
รถแท็กซี่ชะลอหน้าร้านค้า
ตึกด้านขวากำลังตั้งนั่งร้าน
มีต้นไม้เขียวเข้มอยู่เต็มลาน
หัวหน้างานจัดสวนช่างชวนมอง

๔.เธอสวมเสื้อแขนยาวใส่ยีนขาด
หยดเหงื่อหยาดชุ่มผ้าใบหน้าหมอง
เสียงสั่งงานคนงานในปกครอง
ดูแคล่วคล่องเชี่ยวชาญในงานตน
ซ่อนดวงตาใสซื่อและแสนเศร้า
เกินคาดเดาเรื่องราวและเหตุผล
เขาเบือนหน้าจากกระจกข้างรถยนต์
มองถนนที่รถเริ่มแล่นไป

๕.อพาร์ทเม้นท์หลังเก่าริมถนน
ต้อนรับคนแปลกหน้าผู้มาใหม่
สะพายเป้บนบ่ามาเพียงใบ
ทั้งพิษไข้เสียเลือดจนเผือดซึม
มาพักฟื้นกลืนยา..รักษาแผล
คิดถึงแม่หรือเปล่าจึงเศร้าขรึม
ลูกผู้หลงในเงาอันเทาทึม
นั้นโง่ทึ่มเกินกว่าจะกลับตัว

๖.จวบตะวันเลือนฟ้าจวนลาโลก
ลมกรรโชกเมื่อแสงแลงสลัว
เมฆฝนตั้งเค้ามาอย่างน่ากลัว
แล้วรินรั่วเป็นปื้นจนพื้นเย็น

๗.เขาตื่นรู้สึกตัวตอนหัวค่ำ
ยินเสียงน้ำพร่างพรายเป็นสายเส้น
ไฟถนนส่องน้ำยามกระเซ็น
จึงมองเห็นหนึ่งผู้ใต้หูกวาง
ต้นหูกวางต้นใหญ่ริมถนน
กับสายฝนกลางฤดูอันพรูพร่าง
เธอยืนใต้พุ่มกลมถือร่มกาง
ดูบอบบางคล้ายคนที่คุ้นเคย
ผมเปียกน้ำถูกปล่อยจนประบ่า
กับสีหน้านิ่งเรียบดูเงียบเฉย
จักรยานสีขาวทั้งเก่าเชย
เธอจอดเกยทางเท้าที่เว้าไว้
แล้วเอื้อมอุ้งมืองามรองน้ำฝน
ที่รินหล่นบนมือจากใบไม้
แล้วล้นอุ้งมือน้อยร่วงผล็อยไป
เธอเผลอคิดถึงใคร..หรือไม่มี
กระทั่งฝนจากฟ้าเริ่มซาเม็ด
ทิ้งกราวเกล็ดไว้บนบาทวิถี
เธอเช็ดอานจนหมาดสะอาดดี
แล้วจึงขี่รถแล่นไปลับตา…
แล่นไปสู่ซอยสิบไฟริบหรี่
ในซอยที่มีเงาเสาไฟฟ้า
วันพรุ่งนี้เธอคงจะกลับมา
มาปลูกหญ้าไม้พุ่มมาคลุมฟาง

๗.ถนนยังชื้นฉ่ำด้วยน้ำฉาบ
สะท้อนภาพไฟส่องทั้งสองข้าง
ดูเจ้าช่างหดหู่นะหูกวาง
คงไม่ต่างกับข้าในคืนนี้..

๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๖

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ผู้มาเยือน (อ่าน 3433 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้