เริ่มต้นปีมีกรรมจงจำเพาะ
คล้อยกับเคราะห์จ่อจุดจนสุดฝืน
ความหดหู่จู่โจมล้มทั้งยืน
นับวันคืนคืบคลานนานเหลือเกิน
ซมท่วมทุกข์ซุกในร้องไห้โหย
ปวดโอดโอยเจ็บเจ่าดังเขาเขิน
คิดลบล้าคราท้อพอเผชิญ
มันดำเนินเคียงร่างไม่ห่างกัน
รื่นระเริงเวิ้งวิวทิวแมกไม้
เพลินนกไพรไก่กุ๊กกระพือขัน
กางแขนพับรับลมชมตะวัน
กลับหลังหันพลันหวนล้วนพังภิน
สืบชั่วโมงสืบวันสืบอาทิตย์
สืบเดือนชิดคมคู่ฤดูสิ้น
สืบหนาวนอนร้อนรนฝนหลั่งริน
สืบปีปลิ้นโศกสานมานอาดูร
ทุกนาทีมีแต่มวลแพ้พ่าย
จำท่อกายต่อไปยากไกลสูญ
ประคองทรงคงทรุดหยุดเพิ่มพูน
ปีหน้านู้นปีไหนพ้นภัยมาร
ค้นหาหมุดจุดยืนยังไม่พบ
แลจุดจบเยี่ยมเยียนวนเวียนผ่าน
จุดดีมีไหมหนอทอต้านทาน
ทรมานโถมทวีปีมะแม
รพีกาญจน์
