เมื่อเวลาเริ่มเดินดำเนินหมุน
ความเคยคุ้นผลิบานหลังม่านสี
จากเวิ้งฟ้ากว้างไกลในราตรี
ก็คลายคลี่เป็นคำส่งจำนรรจ์
เราแลกเปลี่ยนบริบทเหนือกฏเกณฑ์
จากหลีบเร้นปลายปากกามาสร้างสรรค์
จากราตรีโลมไล้ใต้ตาวัน
จนพบกันเกิดก่อการต่อเติม
บอกเรื่องราวหนาวร้อนอาทรเข็ญ
ความผ่องเพ็ญชีวีที่สรรเสริม
ความขื่นไข้ขับขานที่จารเจิม
ทบพูนเพิ่มแผ่ขยายในคำนึง
แลเหมือนใกล้และไกลในความคิด
เหมือนประดิษฐ์แต่จริงยิ่งก้ำกึ่ง
หรือเหมือนไกลแต่ใกล้ในความซึ้ง
ไม่รู้จักแต่คิดถึงจึงคุ้นเคย
............... ปลาย อักษร
