เมื่อล้มลุกคุกคลานบนลานหญ้า
สองแขนอ้ามือนุ่มอุ้มโอบหอบ
คอยพยุงจูงยื่นเดินชื่นชอบ
รีบปลุกปลอบหงายท้องร้องไห้โฮ
มือจับแฮนด์แอ่นอกยกเท้าถีบ
ปากปี๊บปี๊บแทนแตรแห่อวดโอ่
ล้อลื่นไหลลงลาดหัวฟาดโน
แม่วิ่งโร่โอ๋เป่าปัดเอาใจ
รุ่มทั้งตัวหัวค่ำคืนย่ำรุ่ง
นอนสะดุ้งตื่นหลับจับสั่นไหว
ขวัญคงผละเตลิดเปิดเปิงไป
คว้าแซะได้ช้อนซ้ำพร่ำขวัญมา
เย็บกระทงวงสายขดด้ายจุก
วางกล้วยสุกข้าวปั้นรับขวัญกล้า
ผูกข้อมือถือมั่นรวบขวัญคา
เกรงขวัญลาละจากเว้าวากย์วอน
นับตะวันจันทร์ดาวกี่หนาวศก
กี่ฝนตกน้ำซัดท่วมกัดกร่อน
กี่เปลวแดดแผดเผาแรงเร่าร้อน
เคยย่อหย่อนบ้างไหมแม้ไข้รุม
ทำงานครัวควบคู่ดูแลเฝ้า
โตส่งเจ้าเล่าเรียนจนเจียนหนุ่ม
อุปสรรคหนักนิดคิดกลัดกลุ้ม
เจ้าจงทุ่มอย่าท้อสู้ต่อไป
รพีกาญจน์
