ผักชี : โดยคุณ วินทร์ เลียววาริณ

-๐ ผักชี ๐-

นานมาแล้วการ์ตูนตลกชิ้นหนึ่งเป็นรูปผู้ประกาศในจอข่าวโทรทัศน์แต่งกายชุดสูท ผูกเน็คไท
สิ่งที่อยู่นอกจอคือเขาไม่สวมกางเกง เพราะกล้องไม่ได้จับท่อนล่าง

นี่ไม่ใช่เรื่องตลกที่เกินความจริงแต่อย่างไร ในชีวิตจริงเรามีสถานการณ์อย่างนี้เสมอ

สมัยผมกับเพื่อนใช้ชีวิตในเมืองนอกนั้น พวกเราจะรีดผ้าเฉพาะส่วนที่มองเห็นภายนอกเท่านั้น
เช่น ถ้าสวมเสื้อเชิ้ตเสียบในกางเกง ก็ไม่ต้องรีดชายเสื้อ
ถ้าสวมเสื้อแขนยาวแล้วพับปลายแขน ก็ไม่ต้องรีดแขนเสื้อ
ประหยัดทั้งเวลาและค่าไฟฟ้า!

สมัยที่ใช้ชีวิตในเมืองหนาว ต้องสวมเสื้อหลายชั้นไปทำงาน ก็ไม่เคยรีดเสื้อตัวใน เพราะไม่มีใครเห็น
เราเรียกมันว่า ‘practical’ แต่คนที่แต่งตัวแบบประณีตทุกตารางนิ้วคงรับนิสัย ‘ผักชีโรยหน้า’ แบบนี้ไม่ได้

อย่างไรก็ตาม การสวมเสื้อรีดบางส่วนอาจไม่เสี่ยงเท่าสวมกางเกงในขาด ๆ
หลายคนไม่ยอมทิ้งกางเกงในที่เปื่อยขาดด้วยเหตุผลความประหยัด และ “ไม่เป็นไร ไม่มีใครเห็น”

แต่ผู้ใหญ่สอนมานานแล้วว่า จงสวมกางเกงในที่ใหม่สะอาดเสมอ
อย่าสวมตัวที่เก่าขาดเพราะคิดว่าไม่มีใครมองเห็น คุณไม่มีทางรู้ว่าวันนั้นออกนอกบ้านแล้ว
จะเกิดอุบัติเหตุที่ทำให้ชาวโลกเห็นด้านในของคุณหรือเปล่า
อาจถูกมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวกางเกงขาด หรือลมแรงพัดกระโปรงขึ้นเห็นถึงข้างใน
เมื่อนั้นอาจขายหน้าชาวประชาอย่างยิ่ง!

หลายคนใช้ชีวิตแบบ ‘รีดผ้าเฉพาะส่วนที่เห็น’ ทำความสะอาดบ้านเฉพาะส่วนที่เห็น
กินอาหารที่ซื้อมาจากข้างนอก หากมีแขกมาเยี่ยมบ้าน ก็เอาข้าวถุงข้าวห่อใส่ถ้วยชามจานสวยงาม
แต่หากอยู่คนเดียว ก็จะกินจากกล่องโฟมโดยตรง

ผักชีโรยหน้าทางกายภาพไม่ใช่เรื่องใหญ่โต ผักชีโรยหน้าทางใจต่างหากที่น่าเป็นห่วง
หลายคนทำดีพูดดีเพราะมีกล้องโทรทัศน์จ่อหน้าอยู่ ทำดีเฉพาะเวลาที่มีคนเห็น
หากมีคนมอบซองกฐินต่อหน้าคนมากๆ ก็ใส่เงินให้ทั้งที่ใจไม่อยากเลย

เวลาเจ้านายอยู่ ทำตัวขยันผิดปกติ พูดสุภาพกับคนแปลกหน้า แต่พูดจาไม่มีหางเสียงกับลูกเมีย

เมื่อติดนิสัยผักชีโรยหน้า มันก็จะกำหนดพฤติกรรมของเรา
แล้วพฤติกรรมเหล่านี้ก็ลามไปกำหนดระบบสังคมและประเทศ
ตัวอย่างที่เห็นชัดเจนก็คือ เมื่อมีแขกเมืองมาเยี่ยม รัฐบาลมักสั่งทำรั้วกั้นพื้นที่สลัม
ทาสีสวย ๆ เอากระถางต้นไม้มาเรียง เมื่อแขกเมืองกลับก็รื้อป้าย
ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม

นิยายจีนกำลังภายในมีตัวละครประเภท ‘วีรบุรุษจอมปลอม’
หมายถึงตัวละครผู้ดีหรือคนมีคุณธรรมเพราะสร้างภาพอย่างนั้นกับสังคม
ทำให้ต้องรักษาภาพดี ๆ นั้น เจอหน้าใครก็ต้องยิ้มเสมอ พูดจาอะไรก็ต้อง “เพื่อสังคม” ไว้ก่อน
นี่เป็นชีวิตที่เราสร้างโซ่ตรวนมาพันธนาการตัวเอง

นี่ไม่ได้ชี้ว่าถูกหรือผิด แต่ชีวิตที่งดงามน่าจะเป็นชีวิตที่ไม่ต้องกังวลเรื่องเปลือกภาพลักษณ์จนไม่มีความสุข

ชีวิตคงเหนื่อยเอาการถ้าต้องสวมหน้ากากทุกวัน

คนดีทำดีประพฤติดีแม้ไม่มีใครเห็นสิ่งที่ทำ

เราเองรู้ดีว่าเสื้อที่สวมรีดทั้งตัวหรือไม่

ลองสร้างนิสัยเรียบร้อยทั้งภายนอกและภายใน เสมอต้นเสมอปลาย
จะพบความแตกต่าง เพราะเมื่อประพฤติตนเสมอต้นเสมอปลาย
เปลือกนอกเหมือนแก่นใน นิสัยภายในเหมือนภาพลักษณ์ภายนอก
ก็ไม่ต้องวิตกและเหนื่อยกับการสร้างภาพ
เพราะไม่ว่าเปลือกนอกหรือแก่นในล้วนเป็นภาพจริง ตัวตนจริง

สบายกว่ากันเยอะเลย

ขอบคุณบทความจาก

วินทร์ เลียววาริณ

www.winbookclub.com

19 เมษายน 2557

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ผักชี : โดยคุณ วินทร์ เลียววาริณ (อ่าน 5235 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้