เมาสุรายาพิษติดประมาท
ตกเป็นทาสความหลงน่าสงสาร
ทำชีวิตตกต่ำระบำมาร
หลักประหารเบื้องหน้ายังกล้าลอง
เมาลาภยศอดสูไม่รู้อิ่ม
กินจนปริ่มคอหอยยังคอยถอง
มิเคยสิ้นหิวโหยกอบโกยจอง
ท่านเปรียบมองคล้ายเปรตขอเศษบุญ
เมาสามอย่างทางธรรมท่านจำแนก
จงอย่าแบกเมาไว้ก่อไฟหนุน
สลัดเมาเผาเชื้อไม่เหลือจุณ
มาสร้างคุณความดีแทนที่เมา
ก่อนจะเชื่อสิ่งใดให้ฉลาด
ศรัทธาขาดปัญญาท่านว่าเขลา
หมั่นพินิจคิดดูอย่าหูเบา
จึงจะเข้าหลักพุทธหลุดงมงาย
หนึ่ง"เมาวัย"ไร้หลักจักสลัว
คิดว่าตัวไม่แก่แลเป้าหมาย
ค่อยทำดีทีหลังยังสบาย
ชรากายภายหน้าค่อยว่ากัน
"เมาในความไร้โรค"ไม่โศกหมอง
คือข้อสองตรองเถิดจะเฉิดฉัน
เพราะโรคภัยไข้เจ็บเหน็บโทษทัณฑ์
ทั้งปวงมันไม่แน่แก่ผู้ใด
ข้อสาม"เมาชีวิต"ยิ่งผิดหลัก
คิดว่าจักโสภาอายุขัย
มิตายง่ายหมายมั่นมิทันไร
พอตายไปไร้บุญเป็นทุนรอน
ไม่มัวเมาเข้าหลักจักโสภิต
ใช้ชีวิตตามคำพระธรรมสอน
ก่อประโยชน์โลกหล้าค่าบวร
แม้นม้วยมรณ์สุขใจเพราะไปดี ๚๛
:a013:
...พรานไพร...
