จันทร์งามยามเมื่อขึ้น เต็มดวง
นวลผ่องมองสุดสรวง เลิศล้ำ
งามระยับจับปวง เวหาส
แลเมื่อคราสสุดช้ำ ต่ำช้าราหู
เป็นนิทานผ่านซ้ำ มานาน
อสุระใจพาล หยาบช้า
รังแกแผ่ใจมาร เดือนดับ
จันทรคราสจับลับฟ้า ไม่ช้าเลือนหาย
จากสวยเลิศเพริศแพร้ว อำไพ
ผุดผ่องเป็นยองใย แจ่มฟ้า
ถูกกลืนหื่นงามใน แสงส่อง จริงนา
มืดสนิทเหมือนปิดหล้า ดับหน้านวลหมอง
บางคราพายุ่งยั้ง ขานขับ
สีแดงออกระยับ เลือดกร้าว
พาตระหนกอกรับ คำกล่าว
บอกเหตุเภทภัยร้าว สิ่งเศร้าชวนหัว
เป็นสิ่งเล่ากล่าวร้าย ทำนอง
อาเพศเลศนัยจอง เอ่ยอ้าง
โหราผ่าเหตุกรอง มองสู่ ทายเฮย
ผิดถูกผูกความสร้าง แม่นบ้างผิดหลาย
เป็นธรรมชาติวาดไว้ นานนม
มวลมนุษย์เคยรุดชม เนิ่นช้า
ลางบอกเหตุเภทตรม ใดดอก
จริงหลอกออกจะท้า เหตุหน้ามิสาย
จันทร์แดงแห่งลับลี้ สีเลือด
คงไม่กลายกลับเดือด รุ่มร้อน
สติตรองผ่องหายเหือด คืนสู่ นาแม่
จงเหลือบแลจริงป้อน อย่าย้อนเหลวไหล
1p
