ใบหล่นควงร่วงพรูลงสู่พื้น
วันและคืนผันผ่านมานานแสน
ร้อนแล้วฝนวนหนาวถึงคราวแทน
ทั่วพื้นแผ่นดินเวียนผลัดเปลี่ยนไป

ร้อนแล้งลับสลับฝนที่หล่นพรำ
ความชุ่มฉ่ำนำพาชลาไหล
บางครั้งมากเกินกั้นพาลบรรลัย
อุทกภัยล้นฝั่งซัดพังปลิว

ฝนเริ่มซาหน้าหนาวเรื่มก้าวสู่
เปลี่ยนฤดูเจ็บแปลบปวดแสบผิว
ลมกระโชกโบกพัดสะบัดทิว
แมกไม้ลิ่วใบหล่นเหลืองหม่นพราว

เย็นเยือกกายคล้ายดั่งกาลครั้งก่อน
ไร้เนื้ออ่อนเคียงใกล้กอดไล่หนาว
คงว้าเหว่เซซ่านอีกนานยาว
จนหมดคราวเหมันต์จักผ่านไกล

ยามหนาวลมห่มผ้าเพื่อหาอุ่น
แต่ยังกรุ่นในอกสะทกไหว
ร้างคู่เคียงเรียงหมอนสะท้อนใจ
นานเท่าไรจึงสมอารมณ์ปอง

เมฆหมอกขาวพราวคลุมเป็นกลุ่มหนา
เยือกเย็นพาไอฉ่ำมวลน้ำผอง
เป็นสัญญาณขานร่ำตามทำนอง
เข้าครรลองเปลี่ยนผ่านเวียนกาลวน

1p