หญ้าขึ้นรกดินร้างที่ว่างเปล่า
ทั่วขุนเขาอนาถขาดต้นไม้
วันทั้งวันร้อนแรงรับแสงไฟ
ปล่อยละไว้ไกลกลุ่มนอกชุมชน
เพราะป่าสิ้นดินโล่งล้วนของหลวง
หากรุกล่วงโดนจับจำปรับป่น
หากทำไร่เลื่อนลอยค่อยถอนตน
ก็ไม่พ้นจ้างแพงแหล่งเจือจุน
เหมือนอันเตเทวาเหาะมาโปรด
ปลูกข้าวโพดพอเพียงเลี้ยงสัตว์ขุน
มอบปุ๋ยยาเมล็ดเม็ดลงทุน
ไม่หัวหมุนประกันปันราคา
ถึงโรงงานรอรับนั่งนับแบงก์
เทาม่วงแดงพับพิมพ์ยิ้มเต็มหน้า
ยากสำนึกฮึกเหิมโลภเพิ่มพา
ปักเขตป่าครอบครองจองทำกิน
รับแจกจากรัฐบาลเอกสารสิทธิ์
เลิกผลิตขายขว้างต่างด้าวสิ้น
ใช้ทะลุ่มฟุ่มเฟือยจนเคยชิน
เงินโบยบินหมดสุขทุกข์กล้ำกราย
ก็ทุรนวนเวรไปเช่นนี้
รุกอีกทีจุดเผาแอบเอาขาย
ไม่รู้จบคบคิดผิดทำลาย
ไร้ยางอายทุ่มหนุนทุนสามานย์
รพีกาญจน์
