อัญเชิญบทกลอนกล่าวถึงเขมรของ หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมช


 
"สัปดาห์นี้มีเรื่องความเมืองใหญ่

ไทยถูกฟ้องขับไล่ขึ้นโรงศาล

เคยเป็นเรื่องโต้เถียงเกี่ยงมานาน

ที่ยอดเขาพระวิหารรู้ทั่วกัน

.

กะลาครอบมานานโบราณว่า

พอแลเห็นท้องฟ้าก็หุนหัน

คิดว่าตนนั้นใหญ่ใครไม่ทัน

ทำกำเริบเสิบสันทุกอย่างไป

.

อันคนไทยนั้นสุภาพไม่หยาบหยาม

เห็นใครหย่อนอ่อนความก็ยกให้

ถึงล่วงเกินพลาดพลั้งยังอภัย

ด้วยเห็นใจว่ายังเยาว์เบาความคิด

.

เขียนบทความด่าตะบึงถึงหัวหู

ไทยก็ยังนิ่งอยู่ไม่ถือผิด

สั่งถอนฑูตเอิกเกริกเลิกเป็นมิตร

แล้วกลับติดตามต่อขอคืนดี

.

ไทยก็ยอมตามใจไม่ดึงดื้อ

เพราะไทยถือเขมรผองเหมือนน้องพี่

คิดตกลงปลงกันได้ด้วยไมตรี

ถึงคราวนี้ใจเขมรแลเห็นกัน

.

หากไทยจะลำเลิกบ้างอ้างขอบเขต

เมืองเขมรทั้งประเทศของใครนั่น?

ใครเล่าตั้งวงศ์กษัตริย์ปัจจุบัน

องค์ด้วงนั้นคือใครที่ไหนมา?

.

เป็นเพียงเจ้าไม่มีศาลซมซานวิ่ง

ได้แอบอิงอำนาจไทยจึงใหญ่กล้า

ทัพไทยช่วยปราบศัตรูกู้พารา

สถาปนาจัดระบอบให้ครอบครอง

.

ได้เดชไทยไปคุ้มกะลาหัว

จึงตั้งตัวขึ้นมาอย่าจองหอง

เป็นข้าขัณฑสีมาฝ่าละออง

ส่งดอกไม้เงินทองตลอดมา

.

ไม่เหลียวดูโภไคไอศวรรค์

ทั้งเครื่องราชกกุธภัณฑ์เป็นหนักหนา

ฝีมือไทยแน่นักประจักษ์ตา

เพราะทรงพระกรุณาประทานไป

.

มีพระคุณจุนเจือเหลือประมาณ

ถึงลูกหลานกลับเนรคุณได้

สมกับคำโบราณท่านว่าไว้

อย่าไว้ใจเขมรเห็นจริงเอย..."

..............................

ม.ร.ว.คึกฤทธิ์  ปราโมช

หนังสือพิมพ์สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์

๑๘ ตุลาคม ๒๕๐๒
 

 

 :คุณชายท่านประกาศไว้หลายปีแล้ว
ไม่ทิ้งแถวงูเห่าร้าวใจเหลือ
อันคนไทย สงสาร เลี้ยงว่านเครือ

ถูกเขาเถือ ถูกไหม ใครขอ มรึง......