จักรวาล กาลเวลา นภากาศ
ภาณุมาศ วาดฟากฟ้า น่าหวงแหน
หมอกเมฆพราย ลมหายใจ ไร้พรมแดน
ทั่วเมืองแมน สิ้นแดนดิน ใคร่ยินดีฯ

ศักดินา มหาเศรษฐ์ เป็นเหตุหนา
เจรจา พาเหยียดหยาม ตามวิถี
ชนต่ำต้อย ต้องด้อยค่า ชั่วตาปี
ไพร่จนนี้ มีเพียงแต่ แค่เศษผงฯ

ลมหายใจ ใครหนอบ้าง อ้างเป็นสิทธิ์
ทุกชีวิต ลิขิตใช้ อย่าได้หลง
ดวงดารา ท้องฟ้าเดือน เตือนใจปลง
ทุกอย่างคง จงร่วมใช้ ได้ทุกชนฯ

ทั้งเมฆฝน บนฟากฟ้า นภากว้าง
โปรดอย่าอ้าง เข้าข้างกาย หมายทุกหน
อีกแม่น้ำ ธารลำคลอง ที่ท่องวน
ของทุกคน ทุกชนชั้น นิรันดรฯ

ธรณิน แผ่นดินเกิด กำเนิดกาย
อย่าได้หมาย วายประวิง แม้สิงขร
พงพนา ป่าทั่วแหล่ง แห่งดินดอน
พุทธสอน ก่อนนิพพาน ชั่วกาลกัลป์ฯ

ทุกชั้นชน คนเท่ากัน หมั่นจงจำ
อย่าถลำ วางอำนาจ มาดกระสัน
ไพร่เศรษฐี มีใจภักดิ์ มอบรักกัน
อย่าขีดขั้น วรรณชน นะคนเอยฯ

ขอขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต

กลอนเก้าสุภาพ/กลอนคนปักษ์ใต้
รัตนตรัย รัตนจันทร์
๒๐ มิถุนายน ๒๕๖๐

อันสัตว์โลก โชคชะตา ฟ้ากำหนด
เศร้ากำสรด สลดใจ กระไรเอ๋ย
จะร่าเริง บันเทิงสุข สนุกเสบย
แต่ไม่เคย เลยสักคน พ้นความตายฯ

สิ่งสุดท้าย กายวางล้น บนกองฟอน
ร่างแนบนอน สลอนอยู่ ดูใจหาย
สัญชาติเสือ เหลือไรลอง ต้องทิ้งลาย
แม้ร่างกาย สลายสิ้น ทั้งอินทรีย์ฯ

มุ่งรบรา มาห้ำหั่น กันทำไม
จะมีใคร ไหนเหลืออยู่ คู่ปฐวี
ช่างน่าขำ ทำองอาจ มาดผู้ดี
ธรณี ที่กลบหน้า ตราแผ่นดินฯ

มนุษย์เอ๋ย เคยมีจิต คิดบ้างไหม
ทำอะไร ในสิ่งควร หวนถวิล
ที่เหลืออยู่ คู่โลกา เป็นอาจิณ
ฝากแผ่นดิน ชิ้นเลื่องลือ คือชั่วดีฯ

ขอขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต

กลอนเก้าสุภาพ/กลอนคนปักษ์ใต้
รัตนตรัย รัตนจันทร์
๒๙ มิถุนายน ๒๕๖๐