ข้าเห็น...
ว่าเจ้าเป็นสัตตะที่สะสวย
ร่างโอนอ่อนร่อนรำเอื้ออำนวย
อุดมด้วยสีสันเลื่อมมันตา
ชาติประยูรกูนเกิดกำเนิดง่าย
แรกแฝงกายบังใบกิ่งไม้ง่า
ร้อนหนาวทนฝนรินเย็นชินชา
รอแข้งขากล้าเกาะเริ่มเสาะกิน
เขยื้อนร่างกางปีกฉีกพั่บพั่บ
ล่องลอยจับผกาทั่วผาหิน
เคล้าเกสรค่อนกลีบรีบโบยบิน
สูดดมกลิ่นรื่นโชว์โอ้อวดลาย
ซับน้ำหวานซ่านท้องซึมกรองกลั่น
ผสมพันธุ์เวียนวนค้นที่หมาย
ลงแหมะไข่ใบอ่อนซ่อนกระจาย
กันสูญหายตายจากปากมดแมง
รับอุ่นไอไข่ทุ้งเป็นบุ้งหนอน
คืบกัดกร่อนแทะกินใบวิ่นแหว่ง
ชูยอดออกดอกดวงทะลวงแทง
ดูดยื้อแย่งอาหารสารชอนไช
ข้าเอย...
หากละเลยยุ่บยับหยุดขับไล่
จะเหลือดีกี่ต้นผลลำไย
จึงจำใจหมองหม่นหยิบพ่นยา
รพีกาญจน์
