เลยสนุกยุควัยไอหนุ่มสาว
เขียนเรื่องคาวฉาวปากกระดากศรี
เดินกระด้างข้างในไฟยังมี
สะกิดทีเปกพ่อลออตา
แค่ขบขำจำกัดบำบัดแก่
ชม้ายแลคอยหลบสยบซ่า
ยินขับขานหวานเวียกเรียกอาวอา
จ๊ะทิงจาฟ้าใสใจเบิกพอง
ย่างก๊องแก๊งแข้งขาสารรูป
มันน่าจูบลูบองค์ตรงไหนผ่อง
หากสะสวยรวยสินดินละออง
คงลอยล่องฟ่องฟ้าอ่าเดือนดาว
ปัจจุบันฉันท้อไม่หล่อเหลา
แก่หนวดเคราผมขนดำปนขาว
มักเป็นลมอมเมี่ยงเสียงเหน่อยาว
มือจับราวคลานพื้นขึ้นบันได
เอาคำเก่าเล่าความโล้ตามเรื่อง
ขลาดคุยเขื่องเพราเพรงวังเวงไหว
ม่วนชมนกหกเหินกลางเนินไพร
ปลูกลำไยไต่โหนกระโจนคู
เห็นดีงามทรามชั่วมั่วสาแหรก-
ขาดตุ่มแตกตำตาพาอดสู
แสร้งละเลียดเสียดส่อทรฮู
ได้เรียนรู้จารจดบรรณบทกลอน
รพีกาญจน์
