- เพลงมนต์คนธรรพ์ -
รวมบุปผานานาพรรณเคล้ากันเรียบ
เป็นระเบียบรัดกุมไม่รุ่มร่าม
เฉกคำพูดหลากร้อยเป็นถ้อยความ
แลดูงามละมุนภาพสุนทร
คำเสียงขัดฟัดกระทบสบสัมผัส
ก่ายกอดรัดเกาะเกี่ยวเกลียวอักษร
เป็นสำนวนพรวนเพรียงเสียงเว้าวอน
เรียกว่า“กลอน”กรองเน้นเป็น“กวี”
พรรณนาธรรมชาติดั่งวาดภาพ
อิ่มเอิบอาบยามอ่านสวรรค์วิถี
คือกลอนแนวทางพระ“เสาวรจนี”
ให้รสที่ชื่นเย็นเป็นกลอนครู
ร้อยคารมชมโฉมโลมสมร
คำออดอ้อนหวานเพราะเสนาะหู
รำพันรักฝากใคร่ใจชื่นชู
รสรักพรู“นารีปราโมทย์”เพลิน
ขัดเคืองขุ่นโกรธแค้นอัดแน่นอก
เร่งหยิบยกคำหยาบไม่ขัดเขิน
รส“พิโรธวาทัง”คนฟังเมิน
คำสรรเสริญสุดสิ้นเป็นนินทา
หวังผิดพลาดขาดสุขท่วมทุกข์โศก
ครวญวิโยคตัดพ้อพร่ำต่อว่า
“สัลลาปังคพิไสย”ไม่สร่างซา
สรรภาษารำพันจรรโลงกลอน
คำกวีสี่รสกำหนดรู้
แต่งกันอยู่ในหลักร้อยอักษร
เป็นเพลงมนต์คนธรรพ์อันบวร
มวลภมรคือกวีที่ร่ายรำ....
- เสาวรจนี คือ บทชมความงาม
- นารีปราโมทย์ คือ รสแห่งรัก
- พิโรธวาทัง คือ บทโกรธ
- สัลลาปังคพิสัย คือ รสแห่งความเศร้าโศก |
เต็ม อภินันท์
ณ อาศรมลายสือไท เมืองสุโขทัย
๒๓ เมษายน ๒๕๖๑
* ขอบคุณเจ้าของภาพนี้ในเน็ต
