|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๗๖- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ พี่แสนห่วง “พินทุมดี” แท้
ชวนขวัญแม่มาจมปลักศักดิ์สูญสิ้น
แต่เกิดมามิน่าเคยเลยเดินดิน
สุดถวิลให้ย่ำย่างกลางพนา
๏ โอ้อกพี่นี้ก่อนไรไม่เคยคิด
จะมีฤทธิ์เหาะเหินเดินเวหา
ครั้นเมื่อได้พระขรรค์ปานเทวา
ก็หลงฟ้าปลาบปลื้มลืมธรณี
๏ เมื่อหวนคิดชีวิตคนบนโลกหล้า
เหลิงยศถาบุญหนักสูงศักดิ์ศรี
แต่มิพ้นคนเดินดินอยู่ดี
เมื่อถึงทีตกต่ำจึงช้ำใจ
๏ อันอำนาจวาสนาหาคงมั่น
เหมือนหลับฝันตื่นมีชีวิตใหม่
เอกสิทธิ์ฤทธามาหายไป
กลับอยู่ในภาวะธรรมดา”
๏ “พินทุมดี” ยินความตามที่ห่วง
สะท้านทรวงแต่ทำใจให้แกร่งกล้า
แล้วเฉลยเอ่ยตอบปลอบวาจา
“ขอพี่อย่าห่วงใยให้กังวล
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๗๗- ธนุ เสนสิงห์
๏ อยู่แดนดินถิ่นใดไม่สำคัญ
สถานะจะแปรผันมิมีผล
ขอเพียงมีพี่กับน้องครองกมล
จะทุกข์ทนเพียงไหนไม่นำพา”
๏ “สมุทรโฆษ” ยินคำพร่ำพจี
ชื่นฤดีขึ้นบ้างพลางเอ่ยว่า
“คงเป็นวิบากกรรมเคยทำมา
ตกชะตาคราหลงกลางพงไพร
๏ พี่นำพามาทุกข์ยากลำบากแล้ว
แม้นน้องแก้วพร้อมอยู่คู่ชิดใกล้
เราร่วมกันสรรค์สร้างพลังใจ
ฝ่าฟันไปจนได้ถึงซึ่งปลายทาง”
๏ สองพระองค์ทรงรำพึงคะนึงคิด
จึงปลงจิตออกสาวเท้าย่ำย่าง
แม้ความหวังยังเหมือนจะเลือนราง
ชีพมิดับอับปางยังจำจร
๏ ความเหนื่อยยากลำบากกายมากมายนัก
ค่ำลงพักกลางเถื่อนแถวแนวสิงขร
เช้าขึ้นมาเดินหน้าไปในดงดอน
แม้ร้าวรอนคงมุ่งมั่นหลายวันวาร
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๗๘- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ สองพระวรกายลายด้วยแผล
อนาถแท้พระฉวีสีดำกร้าน
เมื่อยามหลงดงไพรไม่สราญ
เหมือนเคยผ่านทุกสิ่งที่ชวนชี้ชม
๏ สองพระองค์ทรงมีรักได้พักพิง
พอเอนอิงคลายทุกข์ค่อยสุขสม
ความระกำมินำพาเป็นอารมณ์
ถึงกายตรมข่มกมลทนตรากตรำ
๏ ออกเดินทางย่างไปโดยไม่ท้อ
มิรีรอสู้ทนเช้าจนค่ำ
เมื่อถึงคราอาภัพยอมรับกรรม
มิเพ้อพร่ำร่ำไรข่มใจตน
๏ อันวนหิมพานต์ไพศาลแสน
ผิข้ามแดนด้วยเดชะพระกุศล
ดุจดังเทพเทวัญบันดาลดล
พบสายชลล่องไหลในพนา
๏ เห็นเคว้งคว้างกลางสาครเป็นขอนไม้
คิดขึ้นได้ “สมุทรโฆษ” กระโดดหา
นำเถาวัลย์ผูกพันไว้ชายคงคา
ได้เหมือนแม้นแทนนาวาพากายจร
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๗๙- ธนุ เสนสิงห์
๏ แล้วออกหาผลาหารใกล้ธารนั้น
มามากครันกองไว้กลางไม้ขอน
สองกระบอกกรอกน้ำใสในสาคร
เก็บไว้ก่อนเผื่อภายหน้าหาไม่มี
๏ ควรเตรียมการกันไว้ไม่ประมาท
ด้วยสุดคาดหมายใดในทุกที่
ชวนกันนอนเกาะขอนไม้ได้มั่นดี
ปล่อยเชือกให้สายวารีพารี่ไป
๏ วันหนึ่งเพลียเสียพลังกันทั้งสอง
สายน้ำล่องตามลำดับก็หลับใหล
มินำพาเวลาผ่านนานเท่าใด
ตื่นขึ้นในสมุทรสุดคะนึง
๏ เกิดพายุใหญ่มาฟ้าพยับ
เพิ่มระดับวาตะเพชรหึง
เกลียวคลื่นซัดตัดไม้คล้ายฉุดดึง
สักพักหนึ่งฟัดฟาดจนขาดกลาง
๏ แยกทั้งสองล่องไปในสายสินธุ์
อกพังภินท์โหยหาเมื่อฟ้าสาง
เฝ้าร้องร่ำโอ้กรรมใดให้อับปาง
โดยอ้างว้างเดียวดายกลางสายชล
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๐- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ “พินทุมดี” รำพัน “การจำพราก
ชีพฝังฝากอยู่หรือดับกับกุศล
ได้พบกันต่อวันใดหรือไกลพ้น
ดวงกมลสุดมาดหมายให้เป็นจริง
๏ ความรักเอ๋ยเคยสุขแสนแม้นสวรรค์
เมื่อยามพรากจากกันพลันโศกยิ่ง
เคยฝากคำพร่ำพลอดมิทอดทิ้ง
โอ้ทุกสิ่งผันแปรมิแน่นอน
๏ ยิ่งรักมากยิ่งทุกข์มากยามพรากรัก
ห่วงยิ่งนักเป็นหรือตายสุดถ่ายถอน
เหมือนโนรีที่ไร้รังเซซังจร
อาลัยหาอาวรณ์ทุกวารวัน
๏ ต้องปล่อยตามชะตาฟ้าลิขิต
มิมีสิทธ์ไขว่คว้ามาดังฝัน
ร้องร่ำไปใครยินคำเพ้อรำพัน
เจ็บมหันต์..มั่นใจรักไม่รวนเร
๏ ด้วยบุญดลกุศลชูให้อยู่ยั้ง
เกิดพลังลมผลักคลื่นหักเห
“พินทุมดี” ได้ขึ้นยังฝั่งทะเล
เดินซวนเซออกหาน้ำท่ากิน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๑- ธนุ เสนสิงห์
๏ เห็นอาหารกินกันตายไม่เลือกสรร
แค่ชีวันอยู่ต่อไปไม่สูญสิ้น
พอเริ่มมีพลังแรงแห่งชีวิน
จึงถวิลจะมุ่งไปในชุมชน
๏ หวั่นอุรากระทาชายหมายเชิงชู้
หรือพบหมู่กักขฬะอกุศล
จึงคลุกคลีธุลีดินสิ้นโสภณ
ประดุจคนจัณฑาลซมซานไป
๏ เพื่อให้รู้เป็นผู้ไม่ใฝ่โลกีย์
จึงบวชชีพราหมณ์สิ้นจินต์สงสัย
มิหันมองจ้องกายชายใดใด
ค่อยครรไลเทวษล้ำตามมรรคา
๏ เข้าสู่ “เมืองมัทราช” มิคาดหมาย
พบตายายใจดีมีปุจฉา
“โอ้แม่คุณบุญน้อยต้อยชะตา
ไฉนมาเร่ร่อนจรเดียวดาย
๏ กิริยาท่าทีผู้ดีแท้
ใครทำแม่ช้ำชีวันขวัญสลาย
ดูดุ่มเดินเหมือนดังซังกะตาย
อย่าเขินอายยายอยากช่วยเอื้ออวยกัน”
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๒- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ ครั้นเมื่อยินจึง “พินทุมดี”
รับไมตรีจากยายดังหมายมั่น
ความห่วงใยจากสายตาส่งมานั้น
ชวนตื้นตันพลันดำรัสตามสัจจริง
๏ ว่าพลัดพรากจากพระสวามี
ร้าวชีวีรันทดสลดยิ่ง
สองตายายได้ชวนชักไปพักพิง
พออุ่นอิงอาศัยในเรือนชาน
๏ จึง “พินทุมดี” มีจิตหมาย
ขอตั้งหลักพักกายบ้านยายท่าน
สวามีคงตามมามิช้านาน
เดินทางผ่านคาดการณ์ว่าพบหน้ากัน
๏ คิดหาทางอย่างไรให้เป็นผล
พบทรงพลดังใจที่ใฝ่ฝัน
นึกขึ้นได้ใช้ธำมรงค์วงสำคัญ
มอบยายพลันวานไปขายในพารา
๏ ยายมุ่งบ้านท่านโภคีเศรษฐีใหญ่
ที่ใครใครยอมรับนับถือว่า…
เป็นคนซื่อเชื่อถือได้การขายค้า
เมื่อพบหน้าปราศรัยด้วยไมตรี
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๓- ธนุ เสนสิงห์
๏ ยายจึงส่งธำมรงค์วงงามให้
พลันก็ได้ยินอุทานท่านเศรษฐี
“ช่างเลิศล้ำค่าคำนวณควรบุรี
ฉันมิมีทรัพย์พอให้ต่อรอง
๏ จักขอนำพาไปตามใจหวัง
พบขุนคลังวังในไม่ขัดข้อง
ประเมินค่าราคาเน้นเป็นเงินทอง
คงสมปองที่ตั้งความหวังไว้”
๏ เศรษฐีนำยายไปในวังหลวง
กิจทั้งปวงช่วยจัดการประสานให้
ด้วยเป็นคนมิจนแท้แม้น้ำใจ
สิ่งช่วยได้เอื้ออวยด้วยยินดี
๏ ครั้นเมื่อพบขุนคลังดังมั่นหมาย
จึงบอกขายธำมรงค์สูงส่งศรี
พินิจดูรู้ว่าค่าเทียมธานี
เอ่ยวจีขอให้แจ้งแหล่งที่มา
๏ ฟังยายว่าน่าตั้งใจไม่เปิดเผย
จึงมิเอ่ยย้ำซักจนนักหนา
เตรียมแลกเปลี่ยนเหรียญหิรัญ กาญจนา
ตามอัตรานิยมสมดุลกัน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๔- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ มณีนี้เป็นหนึ่งในธรณินทร์
พิศุทธิ์สิ้นไร้ราคีเลิศสีสัน
ประกายแสงแรงกล้าท้าตะวัน
เชื่อแน่ว่าราชันท่านโปรดปราน
๏ ด้วยมากค่ากว่าในคลังมีทั้งหมด
เหนือกำหนดมูลค่ามหาศาล
เมื่อตีค่าราคาของเป็นกองกาญจน์
ได้ประมาณทองเต็มร้อยเล่มเกวียน
๏ ขุนคลังให้ฝ่ายคุ้มภัยนำไปส่ง
ตามจำนง “พินทุมดี” มิผันเปลี่ยน
ระดมช่างสร้างมณฑลทำมณเฑียร
มองระเมียรเด่นศิลป์ในดินแดน
๏ หน้าสร้างโถงเป็นโรงทานอาคารคู่
เพื่อเลี้ยงผู้ที่จนยากลำบากแสน
ทั้งพราหมณ์อันสัญจรไปในแว่นแคว้น
ผู้ขาดแคลนมอบทุนให้ไปสร้างตน
๏ โรงหนึ่งให้อาหารทานอิ่มท้อง
โรงที่สองให้ทรัพย์พอไปก่อผล
สถานที่นี้หมายให้ทุกคน
ได้พักยลภาพศิลป์จินตนา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๕- ธนุ เสนสิงห์
๏ แล้วจ้างหมู่ผู้ช่วยงานการทั้งหลาย
แบ่งเป็นฝ่ายหน้าที่มีถ้วนหน้า
ช่างประดิษฐ์วิจิตรศิลป์ดั่งจินดา
รายรอบฝาผนังห้องชวนต้องใจ
๏ ศาลาสองปองหมายให้รอท่า
มีเวลาชมภาพศิลป์ซึ้งจินต์ได้
ด้วยลำดับรับทุนรอนก่อนให้ไป
ต้องซักไซ้เห็นความหวังตั้งใจจริง
๏ เพราะว่าคนยากจนนั้นต่างกันอยู่
หนึ่งคือผู้มิพยายามทำสักสิ่ง
ชีวิตอยู่อย่างผู้ขอรอพึ่งพิง
ถึงละทิ้งความรักศักดิ์ศรีตน
๏ หมู่สองนั้นหมั่นเพียรและเรียนรู้
ทั้งต่อสู้การงานด้านกุศล
ช่องทางที่มีไม่มากจึงยากจน
ยังอดทนมุ่งมั่นสรรค์ความดี
๏ พวกหนึ่งนั้นทานอิ่มท้องก็ผ่องใส
ด้วยมิใฝ่ฝันเห็นเป็นเศรษฐี
อยู่วันวันแบบปล่อยวางสร้างชีวี
ประเภทนี้ให้ไปเพียงโภคภัณฑ์
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๖- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ พวกสองปองทุนรอนสักก้อนหนึ่ง
เพื่อก้าวถึงชีวีที่ใฝ่ฝัน
ทุนต่อทุนหนุนเนื่องไปไม่ตีบตัน
ถึงวันนั้นคนทั้งหลายได้พึ่งพิง
๏ “พินทุมดี” มีทุกอย่างสมดังคิด
ศิลป์วิจิตรสำเร็จเสร็จทุกสิ่ง
จึงเริ่มงานแจกทานไปไม่ประวิง
คนรับทานนานวันยิ่งทบทวี
๏ ชนนิยมชมศิลป์จินตนิยาย
มองความหมายบันเทิงใจไม่หมองศรี
แม้เล่าความตามอรรถคดี
จริงตามที่ชีวันผันผ่านมา
๏ จากราตรีที่เทพสรรค์การอุ้มสม
ถึงพระแท่นบรรทมแสนหรรษา
ผ่านวาระอภิเษกสุขอุรา
จนถึงคราจำเป็นต้องท่องอรัญ
๏ พิทยาธรช้ำถูกทำร้าย
ทูลถวายสิ่งประเสริฐเลิศพระขรรค์
แล้วเหินลมชมวนหิมวันต์
จนชะตามาพลิกผันพลันเดินไพร
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๗- ธนุ เสนสิงห์
๏ ครั้นเมื่อผ่านธารสายเกาะไม้ขอน
จากดงดอนสู่โอฆะทะเลใหญ่
มีพายุคลื่นแรงเหมือนแกล้งไซร้
ซัดขอนไม้ขาดกลางจำร้างกัน
๏ เป็นคดีชีวิตลิขิตไว้
มิรู้นัยที่มาว่าเพ้อฝัน
ทุกทิวาให้อาหาร ทาน สารพัน
ผู้หมายมั่นทุนรอนผ่อนยากจน
๏ สั่งทาสีมีความสำคัญว่า
“ผู้ที่มาดูภาพเรื่องแต่เบื้องต้น
พินิจแน่แลท่าทีดีทุกคน
ก่อนจะพ้นจากลามีอารมณ์
๏ พลอยแช่มชื่นรื่นอุราหรือว่าเศร้า
แม้นใครเขามีลีลาว่าขื่นขม
แจ้งข่าวไวเพื่อให้เข้ามาดูชม
เป็นเงื่อนปมที่เน้นย้ำสำคัญนัก”
๏ ตั้งแต่นั้นโรงทานนี้มีผู้ผ่าน
ยิ่งเนิ่นนานมากล้นชนรู้จัก
คนห่างเหเคหาได้มาพัก
ส่วนมากมักเห็นภาพซาบซึ้งใจ
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๘-
สมุทรโฆษคำกลอน
๏ เหมือนยลยินศิลปะประโลมโลก
จักทุกข์โศกตามจินดาก็หาไม่
“พินทุมดี” มิมีท้อรอต่อไป
คงมั่นในรักศรัทธาไม่ราร้าง
๏ ย้อนภาวะ“สมุทรโฆษ”อยู่โดดเดี่ยว
ใจห่อเหี่ยวรู้เอกาเมื่อฟ้าสาง
ชะเง้อชะแง้แลทางไหนใจอ้างว้าง
ขอบน้ำกว้างไกลเหมือนเดือนตะวัน
๏ อกวิโยคโชคชะตามาพลัดพราก
เมื่อจำจาก “พินทุมดี” มีโศกศัลย์
ลอยสาครนอนละเมอเพ้อรำพัน
“กรรมใดกันกลั่นแกล้งรุนแรงเกิน
๏ ตั้งใจมั่นต่อกันมาว่าชาตินี้
จักมิมีเริดร้างหรือห่างเหิน
โชคชะตามาแยกไกลให้เผชิญ
บนทางเดินที่เป็นตายยังไม่รู้
๏ เห็นแต่น้ำกับฟ้าน่าท้อแท้
ฟากฝั่งแลห่างหายใจหดหู่
อยากจะแปลงกายาเป็นปลาปู
แหวกธาราหาพธูคู่ชีวัน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๘๙- ธนุ เสนสิงห์
๏ ชีพน้อยน้อยลอยล่องเศร้าหมองศรี
ฝากชีวีด้วยเดชะแห่งสวรรค์
แม้นยามนี้มีน้องครองสัมพันธ์
คงมิหวั่นพรั่นพรึงคะนึงครวญ
๏ รักจำพรากจากรักสุดหักจิต
รำพึงคิดหวั่นไหวฤทัยป่วน
ถ้ายังอยู่คู่คนดีจะชี้ชวน
แม่เนื้อนวลล่องชลเล่นเช่นโลมา”
๏ เฝ้าละเมอเพ้อพร่ำคร่ำครวญอยู่
แสนรันทดอดสูอาลัยหา
ตายหรือรอดห่วงแต่ยอดพระชายา
“อนิจจาแม่พลอยต้องหมองจาบัลย์
๏ ร่วมฤดีพี่กับน้องหมายครองสุข
ตกชะตามาทุกข์ยิ่งโศกศัลย์
ถึงเวรกรรมจำพรากต้องจากกัน
ขอรักมั่นตราบที่ยังชีวา”
๏ แล้วเทพีที่รักษาชลาศัย
พิมพ์ประไพนาม “มณีเมขลา”
เหาะเวหนวนสำรวจตรวจธารา
สายนัยนาเห็น “สมุทรโฆษ”นั้น
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
ธนุ เสนสิงห์
|
Permalink: Re: สมุทรโฆษคำกลอน
-๙๐- สมุทรโฆษคำกลอน
๏ เฝ้าแหวกว่ายไม่ยอมแพ้กระแสสินธุ์
ห่างไกลแสนจากแผ่นดินถิ่นเขตขัณฑ์
รู้บารมีเป็นที่อเนกอนันต์
“สมุทรโฆษ” นามโจษจันลือขานไกล
๏ วันประสูติสมุทรยังคลั่งเหลือหลาย
จะมาตายขายชื่อหรือไฉน
ควรชูช่วยอวยชีวันหรือฉันใด
ยากปลงใจจึงนำความถามอินทรา
๏ ครานั้นองค์อัมรินทร์ปิ่นเทเวศ
ทิพยเนตรส่องดูก็รู้ว่า…
“สมุทรโฆษ” ชดใช้กรรมเคยทำมา
ถึงเวลาพ้นเคราะห์จำเพาะกาล
๏ ควรเวลาคลาไคลไปชูช่วย
มิให้ม้วยลับล่วงห้วงละหาร
“เมขลา” รับบัญชามิช้านาน
เหาะทะยานดิ่งตรงลงชลธี
๏ “สมุทรโฆษ” ซมซบสลบไสล
โอบอุ้มไว้กระทำตามหน้าที่
เหาะโดยไวไปยังฝั่งธานี
หาวารีจืดได้หยอดให้กิน
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
