อ้ำอึ้งดูรู้สึกส่วนลึกเจ้า
ตื่นรุ่งเช้าเมื่อใดให้หม่นหมอง
จำพลัดพรากจากหน้าน้ำตานอง
คอยประคองขึ้นรถไปโรงเรียน
หลานงุนงงสงสัยตาไม่รัก
เคยหนุนตักนอนแบไหงแปรเปลี่ยน
ขี่หลังเล่นเช่นลิงวิ่งวนเวียน
ถือแส้เฆี่ยนร้องมอล้อวัวควาย
ล้อมสำรับจับช้อนเป่าป้อนข้าว
อิ่มหวานคาวปวดท้องนั่งโถถ่าย
ปัดมดไต่ไรริ้นบินเกาะกาย
กันยุงลายจับรอบมุ้งครอบคา
ยามตกใจไห้หอบลูบปลอบอุ้ม
อื่อเอยนุ่มฟ้อนฟายคลายผวา
ร้องเรียกขวัญอันเตวอนเทวา
ทุกทิศาปกปักหลานรัก โอม
คงซึมเศร้าเก้าวันล่วงผันผ่าน
ช่างแสนนานเชื่องช้าเครียดถาโถม
ร่างอ้วนล่ำชำรุดลงทรุดโทรม
หน้าขาวโขมคมขีดกลับซีดเซียว
อ้ำอึ้งดูรู้สึกส่วนลึกเจ้า
หรือตาเฒ่าบอดใบ้ไร้เฉลียว
พยายามข้ามติดอีกนิดเดียว
พ้นหัวเลี้ยวโล่งลู่สู่เส้นชัย
รพีกาญจน์
