นิทานราชสีห์ชี้ชะตาสิงโตมั่วตัวโม้โอ่ว่าใหญ่
สัตว์น้อยใคร่ยกยอขอสยบ
เดินย่างเตื้องเยื้องต่างค่างเคารพ
ลิงเลี้ยวหลบหลีกถอยคอยระวัง
คำรามจ้องร้องจามหยามเหยียดใส่
ขบเคี้ยวไล่ลวงลิ้นปลิ้นหักหลัง
เลี้ยงลูกน้องพ้องเสริมเพิ่มพลัง
คิดคาดหวังขังวาดอาชญา
ราชสีห์มีฤทธิ์พิษผยอง
คลั่งลำพองลองผำล้ำแนวป่า
เหลิงตบะพะวงพงวนา
เที่ยวทายท้าทวยเทพธรณิน
กล่าวหว่านล้อมกล่อมฝูงจูงรวมพรรค
ตั้งสำนักขอบรั้วทั่วทุกถิ่น
วาจาสัตย์ขัดเคืองเรื่องอยู่กิน
คอยหยามหมิ่นเพื่อนนั้นชั้นต่ำเกิน
ด้วยองอาจอาจองตรงเขี้ยวเล็บ
คอยสุมเก็บกำลังหวังเหาะเหิน
ใช้เวทย์มนต์ปนล่อป้อยอเยิน
เหยาะย่างเดินเก้งกวางพลางล้อมนำ
ฤดูร้อนร้อนรนฝนไม่ตก
สิงห์อ่าวกอกว่าเทวาย่ำ
ดูพืชผลต้นไม้ให้ระกำ
ฝนกระหน่ำนองป่ามาทันที
สัตว์บางตัวมัวกลุ้มร้อนรุมเร้า
ก็บรรเทาทุกข์กายมิย้ายหนี
เหล่าฝูงเย้าเฝ้ายูงจูงชะนี
สุขยินดีร้องเพลงบรรเลงไพร
ถึงฤดูอยู่นานผ่านช่วงแล้ง
หน้าผาแห้งเกิดลำน้ำหลากไหล
ซัดโคลนหินดินจมล้มทับไป
สัตว์น้อยใหญ่พลัดพรากตายจากกัน
ราชสีห์ชี้ทางช้างทีว่า
เทพสิหนาปล่อยเสกเมฆฝนนั่น
ยกต้นสายปลายเหตุเขตยืนยัน
ให้โทษทัณฑ์เทวาฟ้าบันดาล
เมื่อมีทุกข์สุขได้ใจก็ชอบ
ลืมคำตอบขอบคุณฟ้าหนุนผ่าน
ลืมทุกสิ่งทิ้งสุขปลุกภัยพาล
ยังสาธารณ์เท็จร้ายกลับกลายไป
เสือตัวหนึ่งพึงสดับกับคำกล่าว
รู้เรื่องราวราชสีห์ที่เหลวไหล
จึงออกห่างพลางหลีกปลีกตัวไกล
หาเพื่อนใหม่มาอยู่หมู่ยาเดียว
ถึงแดนป่าหญ้ากอเกาะพอเหมาะ
เห็นเฉพาะบนโขดไม่โดดเดี่ยว
ยอดเขาสูงฝูงเสือเชื่อนักเชียว
คงวิ่งเที่ยวดอดโปรยโดยปลอดภัย
หลังจากนั้นวันมาเกิดอาเพศ
ดินแดนเขตของสิงห์วิ่งขวักไขว่
ชุลมุนวุ่นวนสับสนใจ
เพลิงลุกไหม้มากมายตายเกลื่อนกัน
ป่าทั้งป่านานาพาวิบัติ
ต้องเซซัดสุดทางอย่างมหันต์
ถูกไฟเผาเถ้าถ่านปานสูญพันธุ์
ต่างเสียขวัญข้ามพงหลงพนา
ราชสีห์หนีตายย้ายที่อยู่
เชิงอดสูสอดส่องมองทีท่า
คงยากย้อนร่อนเร่ทะเลมา
ข้ามภูผาเสือล้อมห้อมเอาไว้
ถือตนเองเก่งกว่าฟ้ากำหนด
สัตว์ทั้งหมดคุ้มครองป้องไม่ได้
ธรรมชาติโจมตีหนีทันใด
แต่อวดใหญ่ยกตนก่นเทวา
เคยมั่นคงองอาจดังราชสีห์
เคยอยู่ดีดั่งเห็นเป็นหัวหน้า
บนสนามความเป็นใหญ่ใช่ค้ำฟ้า
อันฤทธาที่มีริบหรี่ลง
บนหนทางพลางเดินเหินพิภพ
มิมีจบจากจรสะท้อนส่ง
สมหวังจิตผิดหวังดังจำนง
ยากยืนยงเยี่ยงสิงห์ทิ้งถิ่นไพร
มาชิดลคนประพันธ์