เรื่องเล่าของคุณ วินทร์ เลียววาริณ

เช้านี้ข้าพเจ้าขับรถผ่านถนนใหญ่สายหนึ่ง
รถบรรทุกสิบล้อจำนวนมากแล่นไปมา
มันเป็นถนนสายอันตราย เกิดอุบัติเหตุรถบรรทุกชนคนบ้าง
รถบ้าง ตายไปหลายสิบศพแล้ว ข้าพเจ้าขับรถอย่างระมัดระวังเสมอ
หากต้องผ่านเส้นทางนี้

บางครั้งคนที่ถูกรถชนก็คือพวกที่เดินข้ามถนนใหญ่
ก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาไม่ใช้สะพานลอย ทั้งที่มีอยู่

ข้าพเจ้าขับรถผ่านสี่แยกไม่นาน ก็แลเห็นชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ริมถนน
หันรีหันขวาง กิริยาท่าทางงกเงิ่น คะเนอายุ 70-80 สวมเสื้อยืดกางเกงนอน
และรองเท้าแตะ ผมขาวโพลน รอยย่นเต็มหน้า
ท่าทางเหมือนคนป่วยโรคอัลไซเมอร์ที่หลงทาง

ข้าพเจ้าจำสีหน้าแบบนี้ได้ เนื่องจากบิดาของข้าพเจ้าป่วยด้วยอัลไซเมอร์
แต่ตายเพราะอุบัติเหตุรถชน พ่อเดินออกจากบ้าน หลงทางและถูกรถชนตาย

ข้าพเจ้าจอดรถเทียบ ไขกระจกรถลง ถาม "คุณตามาทำอะไรที่นี่?"
ชายแก่จ้องตาข้าพเจ้า "คุณเป็นใคร?"
"ไม่ต้องกลัว ผมเป็นพลเมืองดีครับ คุณตาหลงทางใช่มั้ยครับ?"
คนแก่ไม่ตอบ สีหน้ายังงุนงงเหมือนจำไม่ได้ว่าตนมาทำอะไรอยู่ที่นี่
"ผมจะพาคุณตาไปส่งที่บ้านก็แล้วกัน"
คนแก่ฮึดฮัด "ไม่เอา ไม่ไป"
ข้าพเจ้าลงจากรถ ไปประคองคนแก่ กึ่งลากกึ่งจูงขึ้นรถข้าพเจ้า
ปิดประตูและขับออกไป"ไม่ต้องกลัว ผมจะไปส่งคุณตาที่บ้าน"
คนแก่มีสีหน้าหวาดระแวง ชี้มือไปข้างหน้า แกว่งไปแกว่งมา
ทำท่าจะพูด แต่พูดไม่ออก"ทางนั้นหรือครับ?" ข้าพเจ้าถาม
แล้วขับรถไปข้างหน้า คนแก่ตาเหลือก เหมือนตกใจ
พยายามจะพูด แต่ไม่มีเสียงหลุดออกมา

ข้าพเจ้าขับรถต่อไป ขณะบอกคนแก่ "ใจเย็นๆ หายใจยาวๆ"
คนแก่ทำตาม สีหน้าค่อยดีขึ้น ข้าพเจ้าถามคนแก่อีกครั้ง
"เอาละ ทีนี้ก็บอกหน่อยว่าบ้านคุณตาอยู่ไหน?"
"บ้านกูก็อยู่ตรงจุดที่กูยืนอยู่เมื่อกี้นั่นแหละ
กูกำลังรอใส่บาตรพระ มึงก็เสือกลากกูมา ไอ้เปรต..."

ขอบคุณ เรื่องเล่าของคุณ วินทร์ เลียววาริณ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องเล่าของคุณ วินทร์ เลียววาริณ (อ่าน 3999 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้