#๑๐๗
-๐-
แต่ก่อนเก่า เล่าขาน นิทานสอน
เป็นบทกลอน กล่าวถึง ซึ่งน้ำโหย
อยู่บนฟ้า พาสุข ทุกข์ร้างโรย
เย็นลมโชย ฉ่ำชื่น ระรื่นจินต์
-๐-
มองลงมา หมู่ไม้ ใกล้แนวป่า
สวยสดตา ขจีเขียว เรียวหญ้าถิ่น
อยากชิดเชย ชมขำ คำเคยยิน
เมื่อแสงสิ้น ผินสู่ คู่หมายปอง
-๐-
ละอองไอ ไร้รูป วูบสลาย
กลั่นหยดกลาย เกาะใกล้ ใบละล่อง
ได้เคล้าเคลีย คู่ขวัญ อันจับจอง
ล้อระยับ ขับส่อง ของนวลเพ็ญ
-๐-
อนิจจา ลาก่อน ตอนฟ้าสาง
แสงเรื่อราง รำไร ใกล้มองเห็น
เวลาหมด กฎตั้ง ครั้งเก่าเป็น
น้ำค้างเย็น ยอมสลาย กลายละออง
-๐-
คืนสู่ฟ้า นภาสูง มุ่งปุยเมฆ
สะท้อนเฉก สีสรร อันลอยฟ่อง
ยามฝนผ่าน ขานขับ จับทำนอง
แนวรุ้งส่อง สวยสว่าง กลางนภา
-๐-
เมื่อมีพบ คบหา ก็ลาจาก
ย่อมมีพราก ฝากไว้ ให้ค้นหา
ถึงคุณค่า ความดี ที่มีมา
ช่วงเวลา ลายรุ้ง พุ่งแสนงาม
-๐-
