เคยรู้ไหม...วันนึงเราจะหายไปจากกัน
และในวันนั้นเราอาจเป็นแค่คนเคยรู้จักกัน...บนโลกใบใหญ่
ต่างหายไปจากชีวิต...เวลากลืนความนึกคิดเราไป
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหายไปตอนไหน...
ลืมเลือนกันไป...จนกลายเป็นใครที่ไม่มีความหมายต่อกัน

เป็นแค่คนที่ไม่มีผลต่อความรู้สึก...
หรือหากจะมีนึกถึงก็เป็นแค่เพียงแว่บเดียวเท่านั้น...
เวลาพาเราห่างไกล~กลายเป็นแค่ใครที่ไม่มีผลอะไรต่อชีวิตกัน
แค่อาศัยร่วมโลกเท่านั้น...
ไม่มีอิทธิพลต่อใจของกันและกันเหมือนเดิม...

~ เมี่ยง เมี่ยง ~
17/10/62  .....20:22

Cr. เพจ กลอนเปล่า ความรัก

 

   เปรียบเหมือนสายลมพัดผ่านมินานนัก
แวะทายทักต้องกายคลายร้อนผ่าว
เราแวะพักทั้งเดินทางเป็นบางคราว
เพียงประเดี๋ยวประด๋าวก็หายไปไม่รีรอ

    คนเรามิอาจจับต้องสายลมมาห่มกาย
มิแลเห็นสัมผัสได้เช่นผ้าผ่อนที่ห่มห่อ
มิอาจยื้อยุดฉุดไว้ให้นานหนอ
สายลมก็เชยพัดสะบัดไป