เมื่อลมหนาวเดินทางมาถึง...
ใครคนหนึ่งในความทรงจำลึกซึ้งก็หวนมาหา...
ใครคนนั้นที่ความผูกพันฉุดดึงไว้ไม่ปล่อยหายไป~ตามกาลเวลา
คนที่ในส่วนลึกของใจยังคงโหยหา....
อยู่แห่งใดกันหนา~ภายใต้ผืนฟ้าที่ห่างไกล...

และเมื่อลมหนาวมาเยือนอีกหน...
ความคิดถึงก็หมุนวน...จนใจหวั่นไหว
" คิ ด ถึ ง " คนที่ไม่ควรคิดถึง...มีประโยชน์อะไร
เพราะสุดท้าย "ความคิดถึง" ก็ไม่สามารถพาใครคืนกลับมา...
                        ~ เมี่ยง เมี่ยง ~
                          21.02.66

FB: กลอนเปล่า ความรัก

       เหมันต์ย่างเยือนถึงเรือนชาน
ลมหนาวพัดผ่านซ่านไหวสั่น
ต้องเรือนกายหายได้เพียงครู่วัน
แต่หัวใจเล่าหวาดหวั่นมิคลายคลา

       ฤดูกาลย่อมมีทุกปีฝน
ธรรมชาตมิล่วงพ้นทุกแหล่งหล้า
จึงหันหวลหมุนย้อนกลับมิลับลา
มีแต่เพียงเวลาที่เปลี่ยนไป

        ผู้คนมิอาจคืนสู่ห้วงแห่งวันวาน
แม้เวลาผ่านนานแปรผันได้
ใจคนเล่าย่อมเปลี่ยนแปลงทุกแห่งไป
ยากฝืนได้เป็นครรลองของชีวี