สิ้นปีสิ้นใจ
หนาวลมโชยโปรยโบกเศร้าโศกศัลย์
เกือบถึงวันสิ้นปีที่หมองไหม้
เฝ้ารอพี่คืนมาเป็นยาใจ
สัญญาไว้สิ้นปี ณ ที่เดิม
จนป่านนี้มิเห็นเงาที่เฝ้าหวัง
ใจภินท์พังเหงาหงอยเข้าคอยเสริม
ความอ้างว้างว่างเปล่าเข้ามาเติม
ความเศร้าเริ่มรุมเร้าเฝ้ากังวล
ใจผวาหวั่นจิตคิดเกรงเก้อ
กลัวเพียงเธอเผลอคำทำสับสน
ไม่มารับขวัญน้องประคองตน
ให้ผ่านพ้นคืนค่ำที่ลำเค็ญ
ขึ้นปีใหม่ลืมหลงใจคงขาด
เมื่อภาพวาดพังลงคงไม่เห็น
หากไร้พี่เคียงชื่นคืนหนาวเย็น
น้องคงเป็นคนสิ้นใจไปกับปี
ต้นฝ้าย
