มองต้นไม้ ยืนแห้ง แล้งใจหนอ
ไร้คนคลอ เคียงข้าง สุดว้างเหลือ
โดนกรีดช้ำ คล้ำพัง ดังทาเกลือ
เจ็บถึงเนื้อ ทุกข์ตรม ขมขื่นใจ
เห็นโสมเจ้า ตาชื้น สะอื้นขม
แว่วเสียงลม บอกลา พาหวั่นไหว
ต่อแต่นี้ หามี ที่ให้ไป
ร้าวฤทัย สุดฝืน ยืนเดียวดาย
ช่างมืดมน หม่นว้าง อย่างสิ้นแสง
ตะวันแลง ลาเยือน ก่อนเลือนหาย
จันทร์เจ้าขา ข้าคง ปลงชีพวาย
โปรดจงฉาย ส่องแสง แห่งปราณี
หนึ่งโสม
๑.๑๒.๕๖
:a020:
