สงครามเทวะ

สงครามเทวะ

๐ เงาทะมึนเคลื่อนวนบนม่านฟ้า
สุริยาแผ่พาดเริ่มขาดสูญ
ปิดปรากฏสิ่งไสวในเมืองมูล
ปฏิกูลเหล่าหล้าพื้นธาตรี

ลมอึงอล วนพัดกระหวัดโหม
กระพือโถมโลกาปานห่าผี
โขมงฝุ่นคลุ้งคละปฐพี
ดั่งฤทธีมนตราสิ่งสามานย์ ฯ

๐ เหล่าสัตว์ชาติภาคพื้นตื่นวิตก
ต่างสาธกกาลเก่าแต่เล่าขาน
สงครามเทพรบรามาช้านาน
หาสิ้นสุดระรานการวิธี ฯ

๐ วิเชียรแสงพาดผ่าลงทาทาบ
สายริ้วปลาบปริแยกเป็นแฉกสี
เห็นกลุ่มเงากลางกระหวัดอัสนี
จรรีแหนโห่อย่างโกรธา

กล่าวระดมพลศึกกันคึกคัก
ให้หาญหักร่นรุกทุกท่วงท่า
แต่ละองค์ทรงปราชญ์เปรียบศาสตรา
พจนาวาดวางอย่างแยบยล ฯ

๐ สิ้นประพันธ์พจมานการยื้อยุ
เกิดปะทุเพลิงพร่าเป็นห่าฝน
เข้าทะลายโยธินกบิลกล
โกลาหลกระบวนทัพต้องอับปาง ฯ

๐ ทิ้งอัตตากล้าแกร่งสำแดงเดช
ทิ้งสาเหตุเสกสรรประพันธ์อ้าง
ทิ้งเพื่อนผองมวลหมู่ในลู่ทาง
ทิ้งยศอย่างสีสันอันนิยม

ต่างตะกายหลบพ้นกลพิฆาต
ชีพวินาศแล้วเล่ากองเถ้าถม
เสียงกรีดร้องพรึงพรั่นลั่นระงม
กลางพื้นพรมทิพย์สถานพิมานงาม ฯ

๐หมดชีวิตเคลื่อนขับขยับไหว
หาหนึ่งผู้กำชัยในสนาม
เพียงหยดเลือดครื้นเครงละเลงลาม
แต่งนิยามย่อยยับในอัปรา ฯ
…………………..

เมื่อสงครามสุดสายทำลายล้าง
ก็กระจ่างกลับคืนผืนเวหา
ครั้นพิภพกระทบแสงอคิราห์
ก็เคลื่อนพาความฝันสู่สัญจร ฯ

๐ วีรกรรมอัตตาบนฟ้าฝาก
ทิ้งเศษซากห้าวหาญชาญสมร
หล่น เปรอะ เปื้อน แก่ นรา ถิ่นนาคร
อนุสรณ์คราบคาวชาวเทวัญ ฯ

๐ธรรมประเสริฐต่างประสิทธิ์จิตมนุษย์
ไม่อาจผุด ประสาทประสิทธิ์ จิตสวรรค์
ถึงจินดาทิพย์สถานกี่ล้านพัน
ยังเหือดพร่องอภินันท์กระสันใจ ฯ

๐โลกยังคงเสพกาลเวียนผ่านหมุน
ย่อมคุกรุ่นร้อนเย็นเป็นวิสัย
แม้สิ้นสุดสรรพสียงสำเนียงใด
รอวันใหม่ปั่นปลุกเพื่อลุกโชน ฯ

มือสี่ กวีบอ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สงครามเทวะ (อ่าน 5472 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้