จากบ้านสวน อ. พระแสง จ. สุราษฎร์ธานี





                                                           แม่น้ำใกล้บ้านฉัน

                                                   เตรียมบินจากสุราษฎร์ธานี


                                                       เตรียมลงดอนเมือง

 
                                                      สุวรรณภูมิบ้านเรา


                                                   ภายในเครื่องมาเก๊าแอร์



                                           สนามบินมาเก๊ายามเช้าที่เปลี่ยวเหงา


                                          ภายในอาคารผู้โดยสารก็ไร้ความคึกคัก

                         สนามบินมาเก๊าสร้างขึ้นโดยการถมทะเล รันเวย์มุ่งตรงออกไปในทะเล


     มุมมองหนึ่งของ "สนามบินนาริตะ" ซึ่งเป็น   "เทอร์มินัล  1" คืออาคารผู้โดยสารขาเข้า แยกกับขาออก
        

                                                    ทางเดินสู่ด่าน ตม.
 

                                           ใกล้ประตูทางออกสนามบินนาริตะ

                                                   รถเริ่มออกจากนาริตะ



                                   รถบัสว่างกรุ๊ปทัวร์เที่ยวนี้  มี 24 ท่านเท่านั้น

 





   ๏ ผ่านเมืองไปเป้าหมายสูเขา “ฟูจิ”              
หนทางสิรถติดมีดังที่เห็น
ไกด์บอกว่าทุกทีมามิเคยเป็น                            
แต่มินานพานลำเค็ญเช่นเมืองไทย

   ๏ หรือตรงช่วงสงกรานต์ของบ้านเรา              
พากันเหมาทัวร์มาเป็นได้ไหม                    
เพราะเหตุการณ์บ้านเมืองขุ่นเคืองใจ                
ก็จึงได้เทมาเที่ยวญี่ปุ่นแทน  
 
   ๏ ทั้งตรงหน้าดอกซากุระบาน                      
คนต้องการมาชมจึงเนืองแน่น
ชาวจีนน้อยด้วยปัญหาเรื่องดินแดน                
ญี่ปุ่นก็แร้นแค้นในช่วงนี้

   ๏ ภัยธรรมชาติมีปัญหาพาให้เสีย                  
โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ไม่เข้าที่
เศรษฐกิจทั่วไปยังไม่ดี                                      
จึงเปิด”ฟรีวีซ่า”ประชาไทย

                          จอป้ายหน้าลิฟท์โรงแรม บอกอะไรฉันก็ไม่รู้  และไม่รู้จะถามใคร



   ๏ ค่ำแล้วจึงถึงเมือง “โกเทมบะ”                  
ก็หน้าจะละม้ายคล้ายเขาใหญ่
มิใช่ย่านการค้าขายอันใด                                  
เรียงรายไปด้วยรีสอร์ทและโรงแรม

   ๏ เราเข้าพักโรงแรม “ฟูจิโนฯ”                    
ดูใหญ่โตห้าดาวพราวแอร่ม
มื้อค่ำนี้อาหารดีที่เขาแย้ม                                
ได้กับแกล้มมีระดับที่รับทัวร์

   ๏ ขาปูยักษ์  “มัตสึบะ” “ฮอกไกโด”              
ขายาวโตสองคืบกว่าถ้าไม่มั่ว
เป็น “บุฟเฟ่ต์” แบบไม่อั้นประกันชัวร์            
ฉันเตรียมตัวพกรีเจนซี่พร้อม

    ๏ ไปถึงร้านหยิบมาจานหนึ่งใหญ่ใหญ่        
ของอื่นใดไม่เน้นหนักตักย่อมย่อม
อยากชิมจนน้ำลายไหลไม่อ้อมค้อม                  
 แต่ต้องยอมดูลีลาและท่าที

                                             ภรรยาฉันสาธิตการแกะเนื้อปู

  ๏ มีเครื่องมือสำหรับจับแคะให้                      
วิธีใช้อย่างถูกต้องข้องเหลือที่              
คีมหนีบหน้าหนีบหลังอย่างไรดี                        
อีกอย่างมีเอาไว้ใช้แคะดัน

   ๏ ลูกลูกและภรรยาเคยมาก่อน                        
ให้เขาสอนวิธีทำนี่นั่น
แต่ถ้าให้ถนัดกัดด้วยฟัน                                      
รู้สึกมันและง่ายไม่นุงนัง

   ๏ แม้ก้ามปูดูดีสีเหลืองทอง                              
แต่จะต้องบอกว่าหน้าผิดหวัง
รสชาติเหมือนปูม้าเย็นชาจัง                                
มิสมดังตั้งใจไว้ในจินต์

   ๏ ปูทะเลเมืองไทยยิ่งใหญ่กว่า                          
รสระดับราชาประจำถิ่น
ทุกตัวสดแน่นอนก่อนทำกิน                                
เพราะยังดิ้นจับไม่ดีมีหนีบมือ


 

                                               ทะยอยกันขึ้นที่พัก

  ๏ แต่อร่อยหรือไม่ในมื้อค่ำ                              
เป็นประจำฉันไม่ใคร่จะถือ
เพราะในความเป็นจริงสิ่งนั้นคือ                          
ไม่อยากเป็น “อาตือ” อ้วนลงพุง

   ๏ และแน่เลยเคยชินรินสุรา                              
หลีกเลี่ยงอาหารหนักจักไม่ยุ่ง
แต่ถ้าผักมักกินเล่นเป็นกระบุง                            
ไม่ต้องปรุงจิ้มน้ำพริกปลาทูไทย

   ๏ ของญี่ปุ่นไม่คุ้นลิ้นกินนิดหน่อย                  
ที่เข้าขั้นอร่อยหามิได้
บางอย่างดูแล้วไม่รู้เป็นอะไร                              
ที่ชอบใจนั้นมักจะเป็นปลา  

   ๏ เมื่ออิ่มหนำสำราญดีกลับที่พัก                      
ได้รู้จัก “เรียวกัง” เหมือนดังว่า
คือการนอนบนพื้นธรรมดา                                  
 เครื่องนอนดูหรูหราเตียงไม่มี



                                               ยังงง ๆ อยู่กับการนอนพื้น

                                                    ตะวันโด่งตอนตีห้า

  ๏ นอนมิต่างอย่างไทยในพื้นบ้าน                    
รีบจัดการของใช้ให้เข้าที่
“ออนเซน” พร้อมบริการว่าชั้นดี                          
แต่ครอบครัวฉันนี้สละไป

   ๏ ถ้ามาเดี่ยวเที่ยวท่องพร้อมผองเพื่อน              
มิแชเชือนตะลุยดุ่ยไปได้
มาครอบครัวต้องทำตัวเรียบร้อยไว้                      
ทั้งคุณแม่ลูกสาวไม่ให้ซุกซน

   ๏ ทางโรงแรม “มอร์นิ่งคอล”ตอนตีห้า            
เมื่อเปิดม่านบังตาน่าฉงน
ดวงอาทิตย์ถึงยอดไม้ใกล้จะพ้น                          
คือเหตุผลคำว่าอาทิตย์อุทัย

    ๏ ญี่ปุ่นว่าข้า”ลูกพระอาทิตย์”                          
เขามีจิตวิญญาณอันยิ่งใหญ่
แต่หนหลังอหังการ์กล้าเกินใคร                          
เชื่อตายไปมิล่วงลับกลับหวนคืน      



                                          ชื่อโรงแรมถ่ายจากเมนูอาหารในห้อง

    ๏ ถึงเวลาลงมาทานอาหารเช้า                          
เมื่อย่างเข้าห้องอาหารพลันตกตื่น
“ฟูจิซัง” ตั้งตระหง่านมานานยืน                          
มิเป็นอื่นภาพเหมือนดังฝังใจมา

   ๏ เมื่อครวญคิดพินิจว่าเวลาผ่าน                        
หลายพันล้านปีแล้วเกิดโลกหล้า    
“ฟูจิยะมะ” ระเบิดขึ้นหลายครา                            
ก่อนจะมาเป็นภาพงามในยามนี้

   ๏ กว่าจะออกฤทธิ์ร้ายได้สักครั้ง                        
ต้องสะสมพลังอย่างเต็มที่
อาจต้องใช้เวลากันเป็นพันปี                                
เทียบชีพคนเรานี้มีน้อยนิด

   ๏ พออิ่มหนำสำราญด้วยกันหมด                      
ก็ขึ้นรถตามนัดหมายมิให้ผิด
รถนำพาทางที่มาคนละทิศ                                    
ไม่ต้องคิดแล้วแต่ว่าเขาพาไป



            คูณแม่ ลูก ๆ ทานอาหารเช้า ในห้องอาหารที่มีฟูจิเป็นฉากอยู่ไม่ไกล ส่วนฉันเพลินกับการถ่ายรูป

                  สนใจการมุงหลังคาด้วยใบสน  รูปทรงที่แหลมและความมันของใบสนหิมะจะเมิเกาะ

 
                                         ลานกลางบ้านน้ำใสที่มีฉากหลังเป็นฟูจิซัง