โคลงสี่สุภาพ ครึ่งแก้ว เต็มแก้ว

โคลงสี่สุภาพ…ครึ่งแก้ว –เต็มแก้ว

อุทพินทุ์รินเอ่อแก้ว.................เต็มตวง
บ่อาจเติมดื่นปวง....................ต่อได้
ดีเลวดั่งแดดวง.......................เจนจบ
แดนภพสยบไซร้.....................ทราบสิ้นถิ่นหน

กมลแลเลิศพ้น.......................เผ่าผอง
ทิฐิจึ่งเฟือนฟอง......................ฟาดเฟ้น
มาดหมายหมู่เมียงมอง...........ชมสง่า
ใครใคร่สบถเต้น.....................เขม่นแค้นเคืองโข

โลกาลามจิตแจ้ง....................จึ่งผยอง
พสุธาบ่ควรครอง....................อกคว้า
แยงยลอุระปอง......................ดาวเด่น
ใจจรดเนรศฟ้า.......................รูปแม้นเนาดิน

ธารรินเต็มปริ่มแก้ว.................เริงหลง
โมหะหยั่งยืนยง.....................กอดเกี้ยว
ครรลองบ่เอนองค์...................ลงนอบ
เลือนกรอบประเสริฐเสี้ยว........มนุษย์พ้องพึงสงวน

มวลวิชาหลากรู้......................โลกีย์
ฤๅฉุดดวงฤดี..........................ก่อเกื้อ
บ่สละละวิถี...........................เพียรปล่อย
ลอยเลิศประเสริฐเชื้อ..............บ่เรื้อมูตรฝัง

ทุกขังจึ่งหลากล้น...................ลามกาย
จับเจ่าบ่คลอนคลาย...............ขุ่นแก้ว
เนืองนองเจิ่งเฟือนสาย............ปรอยปริ่ม
ทราบศาสตร์พจีแจ้ว...............ห่อนรู้แก่นสาร ฯ
….
อุทพินทุ์เพียงครึ่งแก้ว..............ตามควร
พออยู่ดำรงมวล......................ชีพเชื้อ
คงอยู่ครึ่งสงวน.......................ฝากเผื่อ เติมนอ
ใดหลั่งรินย่อมเกื้อ..................ก่อแก้วตวงสรร

บรรจบพบแก่นแท้..................มวลธรรม
เหลือครึ่งจึ่งกอบกำ................เก็บไว้
ปรีดาเหล่านอบนำ.................สุขสู่
จางเจิ่งจึ่งตวงได้.....................รื่นร้องอยู่สนาน ฯ
…..
๐ ธารนองอันหลั่งล้น..............เต็มตวง
ประสบวิชาดวง......................ผ่องแผ้ว
โมหะอุระลวง.........................โลมหลอก
กระฉอกสำลักแก้ว..................หลีกแล้วเหล่าสวรรค์

พัวพันหอบสิ่งรั้ง.....................ดึงจอง
รอหล่นสกนธ์กอง...................แผ่พื้น
ปราชญ์โลกหยิ่งผยอง..............ใครช่วย แลฤๅ
ประดับถมดินตื้น.....................เกิดเจ้าเปล่าสูญ

มือสี่

	ผู้เขียน	หัวข้อ: โคลงสี่สุภาพ ครึ่งแก้ว เต็มแก้ว (อ่าน 8876 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้