กลอน หลงนวล

หลงนวล….

นวลสุรางค์นางชั้นสุพรรณหน
จรดลยลธราบ่พาเห็น
ฤๅอ่าองค์ลงเคียงอยู่เพียงเพ็ญ
จึ่งหลีกเร้นลีลา ณ. ธาตรี

มนุษย์ชั้นอันยุวานคราพานพบ
ย่อมสยบพ่ายอวลนวลฉวี
สถิตบ่วงทรวงสมรมตี
สละพลีชีพอยู่เป็นชู้เชยฯ

๐ ควรนงรามงามเลิศผู้เฉิดฉัน
ทวยเทวัญเหล่าถ้วนจึ่งควรเผย
ชาวนราคลาคลาดบ่อาจเปรย
แม้นเฉลยลุ่มหลงอนงค์อร ฯ

๐ เพียรภิรมย์ชมจันทร์ประพันธ์ฉาย
นิมิตหมายโลมเล้าเจ้าสมร
แม้นชีวาตม์ขาดหายบ่คลายคลอน
จักคงกรเกี่ยวสวาททุกชาติไป

แม้นรู้ตนวนเวียนอยู่เพียรฝัน
ครองโศกศัลย์โอดองค์ด้วยหลงใหล
หากยินยอมน้อมหาสิ่งคลาไคล
ภิรมย์ไฟแข็งขืนอยู่ฟืนฟอน..Q๐

๐...หลงเนื้อนวลอวลกลิ่นประทินโฉม
กลางประโคมเหล่ายอกอันหลอกหลอน
มิอาจเคียมเทียมค่าประภากร
ฤๅอาจถอนดลสวาทให้คลาดคลา

แม้นชีวาตม์ขาดวางอยู่กลางสรวง
ยอมเซ่นบ่วงกลเล่ห์สิเน่หา
หวังนงนุชผุดผายเพียงชายตา
เชยตัวข้าชู้ชายผู้วายชนม์

ชายสี่

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กลอน หลงนวล (อ่าน 6353 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้