ทุกหยาดหยดนั้นหรือคือความรัก
อันแน่นหนักในอกฟกเกลือกกล้ำ
แล้วระเหยเรื่อยหายคล้ายระกำ
ค่อยถลำสู่ห้วงบ่วงอาวรณ์
วินาทีหยาดลงตรงขอบฝัน
ก็ใจสั่นด้วยจิตคิดสังหรณ์
อาลัยล้นด้วยรักและอาทร
จิตจึงย้อนคืนวันอันชื่นเชย
หยาดน้ำตาสื่อสารผ่านรู้สึก
ถึงส่วนลึกซ่อนไว้ใจจึงเผย
ถึงความรักครั้งหนึ่งซึ่งเราเคย
และล้นเลยหลั่งร่วงจากดวงตา
ไม่มีแล้ววันนั้นฉันรู้อยู่
วันเคียงคู่สองเราที่เฝ้าหา
คือความจริงต้องรับกับชีวา
แต่ใจเอ๋ย ช่างทรมาฯ สุดต้านทาน
............... ปลาย อักษร
