“ฝนตกวันนั้น…กับผู้หญิงที่เข้ามาเพียงเพื่อหลบฝน”
วันนั้นฝนตกตั้งแต่เช้า
ทั้งร้านเงียบจนได้ยินเสียงหยดน้ำกระทบหลังคา
โต๊ะว่างทุกตัว
มีเพียงกลิ่นกาแฟที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศอย่างซื่อ ๆ เหมือนทุกวัน
ประมาณบ่ายโมง
ประตูถูกเปิดออกแบบเบาที่สุดเท่าที่ใครคนหนึ่งจะเปิดได้
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา
ตัวเปียกเล็กน้อย ผมยุ่งจากลมฝน
เธอไม่ได้พูดอะไร
แค่เหลือบตามองหามุมเงียบ ๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะริมกระจก
⸻
เธอไม่ได้สั่งกาแฟ
ไม่ได้มองเมนู
แค่เอากระเป๋าวางบนตัก
แล้วนั่งมองออกไปข้างนอกเงียบ ๆ
ไม่มีแววของความร้อนใจ
ไม่มีท่าทีรีบเร่ง
เหมือนเธอไม่ได้ “หนีฝน”…
แต่ “พาตัวเองมาอยู่ในที่ที่ฝนจะเข้าไม่ถึงใจ”
⸻
บาริสต้าไม่ได้เข้าไปถามอะไร
เพราะบางคน…ไม่ต้องการคำถาม
แค่ต้องการ “ที่อยู่เงียบ ๆ สักแห่ง” เพื่อรอให้บางอย่างในใจค่อย ๆ สงบ
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง
เธอลุกขึ้นจากโต๊ะ
เดินมาที่เคาน์เตอร์
แล้วยื่นเงินสำหรับอเมริกาโน่หนึ่งแก้ว — ทั้งที่เธอไม่ได้สั่ง
“เมื่อกี้ไม่ได้กินอะไรเลยค่ะ
แต่ขอบคุณที่ให้ฉันนั่ง
วันนี้มันเป็นวันที่…ฉันไม่อยากเจอใครเลยจริง ๆ”
⸻
ก่อนเดินออกจากร้าน
เธอเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษโน้ตเล็ก ๆ แล้ววางไว้ใต้แก้ว
พอทีมงานมาเก็บโต๊ะ
ก็เห็นข้อความนั้น…
❝ ขอบคุณที่ไม่ถามอะไรเลย
วันนี้แค่มีที่ให้ฉันอยู่…มันก็พอแล้ว ❞
⸻
ตั้งแต่นั้นมา
เรารู้เลยว่า
คาเฟ่ไม่ได้มีไว้แค่ขายกาแฟ
แต่มันควรเป็น ที่หลบฝนในวันที่ใจเปียก
⸻
#เรื่องเล่าในร้านที่เงียบที่สุด
#ฝนตกไม่เท่าฝนในใจ
#คาเฟ่ที่เข้าใจคน
#BossTalk
#บางวันแค่ได้อยู่เฉย ๆ ก็เพียงพอแล้ว
