สวรรค์บ้านนอก
๏ รอนรอนอาทิตย์เรียง นกเคียงยอดไม้ขาน
หวานคำบรรเลงครวญ ยินชวนเรียกคู่ชิด
ชวนพิศดวงตะวันพราว ล่องสกาวเบียดโมกกิ่ง
เพลินยิ่งลมยามเย็น พัดกระเซ็นพลางจูบซอก
แล้วหยอกบรรโลมหยาด ชมพิลาสอัสดงเลื่อน
เคลื่อนหล้าเชิญงามลักษณ์ หนอประจักษ์ค่อยค่อยจาง
มืดพลางค่อยค่อยพลอย เคล้ารอยอาทิตย์ริน
จัดศิลป์แต่งประจงสวย ระรวยสานลานไพรสรร
ค่ำพลันแว่วเสียงเพียง เพลงระเรียงเติมกลัดร้อย
ครวญชื่นเกินเพลินช้อย เรื่อเชื้อนิศาฉาย ฉมนอฯ
๏ หอมรายเพลงค่ำเร้า เพลินอุรา
สังคีตเรไรครา ไป่แคล้ว
จินต์ศิลป์จูบพฤกษา คลอพิศุทธิ์
มืดล่องเคียงเจรียงแล้ว มืดล้วนมืดเหลือ วนานต์แลฯ
๏ เหนือฟ้ายังมีฟ้า แต่ฟ้าดูประหนึ่งฝาด
เพียงขาดหนอพระจันทร์ควง มองสรวงพลางมนต์เสก
รุจิเรขเถิดจงราย รินพรายเถิดจงพราว
ปลั่งดาวเถิดจงประดับ แค่ระยับไพรสัณฑ์ยาม
งามหยิบทิพย์บรรเจิด แจ่มเพริศดังวาดแพร้ว
แวมแก้วเอยเฉพาะกิจ ชื่นจิตคืนไร้จันทร์
อัศจรรย์เรืองบรรจง ดังประสงค์ผ่องนวลแสง
เจิดแจรงกรุ่นโชยราย ล่องกระจายหอมสุดใจ
สวรรค์ในชาวบ้านนอก คอกนาพาฉะฉ่ำครั้น
รินเนื่องเปรมเกษมนั้น เยี่ยงนี้พลอยสนาน กระมลนาฯ
๏ สำราญบรรเจิดเรื้อง วนานต์เรียง
หนอพร่างตามประสาเพียง แอร่มพร้อม
ดนตรีปี่ไพรเสียง ประเคนสุข
สวรรค์นุ่มรำเพยน้อม กระชุ่มเนื้อภิรมย์หนอ บารนี๚ะ๛
คอนพูธน®
ร่ายโบราณโคลงสอง โคลงสี่
