ต้นไม้แก่ กับเมฆน้อย

"เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน"
...............................

ต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย
เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า น้ำฝนมีอยู่น้อย
กลัวว่ามันคงจะไม่พอ ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

วันต่อมา
เมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม
มันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้..!!

เมฆก้อนน้อยจึงเดินทางและพยายาม
สะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมีมากพอ...!!
พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมา..
แต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้แก่ที่ตายแล้ว...!!

เมฆน้อยได้แต่รัองไห้ แล้วถามว่า...ทำไม
ความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอ..!?!

ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้
จึงได้แหงนหน้า..แล้วบอกเมฆน้อยไปว่า..

*การที่เราจะให้อะไรแก่ใครสักคนที่เรารัก..
มันไม่ต้องรอให้มากพอ หรือรอให้พร้อมหรอก
ให้เท่าที่มี..ก็ทำให้รับชื่นหัวใจได้ ♥
ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข!!!

แล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่า..
ถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า "เขารักเธอ.."

เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝน อย่างไม่ขาดสาย
ให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไป...ตลอดกาล!!

*อ่านกี่ทีก็ชอบ เพราะเตือนสติได้ดีมาก ในสิ่งที่เรามองข้าม

บทความนี้เขียนขึ้นโดย จอร์จ คอลลิน
ซึ่งเป็นดาราตลกที่โด่งดัง
เขาเขียนขึ้นใน วันที่ 11 กันยายน 2001 (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)
หลังจากที่ทราบว่า ภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย..

ทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำ

ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า..
แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้าน กลับยากเย็น
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีรายได้สูงขึ้น ศีลธรรมกลับตกต่ำลง
เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง
ทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหารายได้ไม่ถึง 2 คน แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น

อย่าเก็บของดี ๆ ไว้ โดยอ้างว่า เพื่อใช้โอกาสพิเศษ
จงแสวงหา การหยั่งรู้

จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชม
กับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก

จงใช้เวลากับครอบครัวเพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น
กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ ๆ อยากจะไป

ชีวิตคือ "โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข"
ไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย
น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่า "สักวันหนึ่ง..." ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรา"รัก"พวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรา มีความสุขเพิ่มขึ้น

ทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาที มีความหมาย..
เราไม่อาจรู้เลยว่า..เมื่อไร? มันจะสิ้นสุดลง
และเวลานี้ ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะ forword
ข้อความนี้ให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิดว่า
"สักวันหนึ่งค่อยส่ง" ละก้อ...!
คุณอาจจะไม่มีโอกาสนั้นก็ได้..?!?
ใครจะรู้..ใช่ไหม ?!?

...รัก&คิดถึง

ขอบคุณบทความดี ๆ จากเพื่อนไลน์ส่งมาให้ค่ะ
พอน้องอ่านจบแล้ว น้องรีบจับโทรศัพท์ทันที
กดไปยังเบอร์ปลายทาง เมื่อปลายทางรับสาย
"หนูรักแม่ค่ะ"

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ต้นไม้แก่ กับเมฆน้อย (อ่าน 16225 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้