ห่วงใย
เป็นห่วงไหมในคำถามยามต้องตอบ
ที่จะมอบเกินจะนับรับรู้อยู่
ไม่เป็นไรแค่เศษหวังที่พรั่งพรู
มันอาจดูต่ำต้อยน่าน้อยใจ
เหมือนผงฝุ่นวุ่นวกตกทุกซอก
สิ้นทางออกเป็นตะกอนซ้อนเงาใส
ที่ติดค้างกลางอกรกข้างใน
นานแค่ไหนรู้สึกและลึกซึ้ง
ยินเพียงข่าวเล่าขานผ่านลมล่อง
ท่วงทำนองกระพือพัดซัดมาถึง
จำทนนิ่งแม้ใจไหวคำนึง
แอบรำพึงมืดมนอยู่คนเดียว
คนไร้โชคโศกแย่ก็แค่นั้น
ยิ่งนับวันเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยว
กรรมลิขิตสิ้นร้างไร้ทางเทียว
จึงโดดเดี่ยวเดียวดายมาหลายครั้ง
จะกี่หนทนสู้อยู่เสมอ
ไม่พลั้งเผลอยิ้มรับกับความหลัง
เพียงสิ่งหนึ่งคอยเสริมเติมพลัง
ใจนี้ยังโชติช่วงความห่วงใย
วาริน
30/3/58ใครก็ได้ที่รู้สึกเป็นห่วงใครอีกคน
