..
๑.ฟ้าฝน...บนฟากฟ้าเวหาหน
วารินหล่นล่วงลงเหมือนหงส์ดับ
ฟ้าคะนองก้องกึกดูลึกลับ
ประหนึ่งกับอัสนีฆาตชีวิน
.
๒.เมฆฝน...บนฟากฟ้าเวหาหน
สร้างหมองหม่นสุขล่วงลงเหมือนหงส์สิ้น
เสียงก้องฟ้านภาหมองครรลองจินต์
เปรียบเมฆินพรากแขไขจากไกลจร
.
๓.จันทรา...ข้าเคยมองจดจ้องเจ้า
กวินท์เฝ้า...จรดรักเป็นอักษร
เป็นวาทะพจนาภาษากลอน
เปรียบภมรมองจันทร์แล้วฝันไกล
.
๔.วัยสิบเก้าเยาว์นักรักอักษา
บางเพ-ลาคำพจน์ฉันสดใส
บางคราวนั้นฉันโศกาเกินกว่าใคร
เปรียบสมัยของตำนานนักกานท์กลอน
..
-๐ภู่โยนก๐-
